ΧΙΟΝΙΣΜΕΝΟΣ ΜΑΥΡΟΠΙΝΑΚΑΣ

Κάθομαι στ’ αυγά μου και κλωσάω. Μα το μολύβι, επίγονος του Ευρυσθέα, με προκαλεί φιλάρεσκα: «Γράψε κάτι». Τσιμπάω εγώ και γράφω κάτι. Γίνεται δύο κάτι, μετά... Αποικία από πεταλίδες σε ηλικία αναπαραγωγής, κατακλύζουν οι λέξεις το χαρτί. «Κόψε κάτι» λες «πολυλογείς». Μάταια. Λερναία Ύδρα οι λέξεις. Μία κόβεις δύο φυτρώνουν. Να, το ένα ποίημα, να, το άλλο. Να, το βιβλίο που περιμένει καρτερικά να διαβαστεί, να ξεγελάσει εφήμερα τη λήθη.
Σε σας εναποθέτει τις ελπίδες του.
Απόσπασμα:
ΟΙ ΑΛΗΘΕΙΕΣ ΤΟΥ ΠΙΝΟΚΙΟ

Μεγάλες ψεύτικες μύτες
μικρές πικρές αλήθειες.
Μεγάλα ασύστολα ψέματα
μικρά υπάκουα αυτιά.
Δυο ξυλουργοί
διακοσμούν τη ζωή μας
με σκαρπέλα, ράσπες και ροκάνια
τη σκαλίζουν μέχρι
να μας βγει το λάδι.
Ο ένας μετεμψύχωσε μια κούκλα
που μας πείθει με τη συναίνεσή μας
με γαλιφιές
και παραμύθια.
Ο άλλος μια θρησκεία
που μας πείθει με το ζόρι
με θαύματα
και την ιερά εξέταση.
Γέννηση, βάπτιση, θάνατος, ανάσταση
και πάλι από την αρχή.
Ψευδόμαστε αληθώς
εις τους αιώνας των αιώνων.
ΑΜΗΝ.

ΑΠΟΤΥΧΙΕΣ

Πάσχισα να ζωγραφίσω το σεληνόφως.
Η σονάτα σε ντο δίεση ελάσσονα του Μπετόβεν
με τις ποιητικές ενοχές της
τα καταφέρνει καλύτερα.
Προσπάθησα να πονέσω το παριανό μάρμαρο
χαρίζοντάς του τις πλαστικές καμπύλες
του κορμιού σου.
Η τρομπέτα του Miles τα καταφέρνει καλύτερα
ναυαγισμένη στον δώριο τρόπο
των μουσικών της ατοπημάτων.
Αποπειράθηκα να σκηνοθετήσω
τις παλινδρομικές αμφιθυμίες μου.
Οι μιγαδικές συναρτήσεις
θα τα κατάφερναν καλύτερα
αρκεί να με καταλάβαιναν.
Δεν το ’βαλα κάτω όμως.
Είπα να κολυμπήσω στη θάλασσα
μα πνίγηκα
σε μια απλή χημική ένωση.

Η ΒΑΡΔΙΑ ΤΟΥ ΜΑΡΚΟΝΗ

Μια παύλα χωρίζει
την αρχή από το τέλος.
Τελεία-παύλα, τελεία-παύλα-παύλα
το άλφα και το ωμέγα μας.
Ανάμεσά τους ατάκτως
συγκροτημένες τελείες και παύλες
επίγονοι σφηνοειδούς γραφής
αποκρυπτογραφημένες με φωτιές
με φανάρια
με ταμ-ταμ.
Μια παύλα μόνο
μεταμφιέζει ασύρματα
όλη τη διαδρομή μας.
Σε φως, σε σκότος
σε ήχους, σε σιωπή
σε τούφες καπνού
σε μια διάτρητη
αποκριάτικη κορδέλα.