ΠΟΙΗΜΑΤΑ... ΕΛΕΥΘΕΡΑΣ ΒΟΣΚΗΣ

Ποιήματα ελευθέρας βοσκής, ελεύθερα ή με ομοιοκαταληξία. Ο έρωτας, άλλοτε πρωταγωνιστής και άλλοτε απλός κομπάρσος, κινεί τα νήματα. Το παρόν της ποίησης, η σύγχρονη πραγματικότητα, ιδωμένη με καυστική και αυτοσαρκαστική ματιά.
Απόσπασμα:
ΘΕΑΤΡΟ ΣΚΙΩΝ
 
Πάλι ο κόσμος τριγυρίζει μες στη νύχτα
σαν ένα θέατρο σκιών
χωρίς φωνή
πάλι ένα χέρι
να κινεί το ίδιο στόρυ
κι εσύ ρεζίλης, να είσαι πάντοτε εκεί.
 
Μην περιμένεις να μιλήσει μια σκιά
το φάντασμα
να σατυρίσει του Σπαθάρη
στο σκηνικό
πάλι λειψά τα υλικά
με ό,τι είχαν
φτιάξαν έναν Χατζατζάρη.
 
Σε ένα θέατρο σκιών
παίζω τη νύχτα
είμαι ένας ήρωας
από φθηνό χαρτί
θέλω να σώζω
μα με πιάνει μία νύστα
και αποκοιμούμαι
πάντα πάνω στο πανί.
 
 
XΡΕΟΚΟΠΗΜΕΝΟΣ ΜΑΧΗΤΗΣ
 
Παγιδευμένος σ’ ένα σώμα που μου πρέπει
βαρύ εφαρμόζει επάνω μου
σαν πανοπλία
αργές κινήσεις, κάθε βήμα με κουράζει
κάθε μου βήμα
μία πολιορκία.
 
Σαν ξοφλημένος μαχητής
σε μια γωνία
κοιτάζω μάχες
που δεν γράφουν ιστορία
γιατί η Ιστορία αρχίζει πάντα με μελάνι
και τελειώνει
με το αίμα που δεν φτάνει.
 
Παγιδευμένος μες στις λέξεις του αιώνα
σε αριθμούς
που έχουν χάσει κάθε αξία
επτά τα δις
ο πληθυσμός όλου του κόσμου
και κάποιος σβήνει με μια γόπα την Ασία.
 
Παγιδευμένος να με πάλι
μες στους δρόμους
πάλι να ακούω
χτύπους μπότας σε πορεία
κάποιος με πιάνει μ’ αγριάδα απ’ τους ώμους
«Γέρο περπάτα! Άδειαζέ μας τη γωνία!»
 
Εγώ θα φύγω
μ’ ένα νόμισμα στα μάτια
θα ’ναι τα ναύλα μου στο τελευταίο ταξίδι
κι όταν θα μου ’ρθει
με τα νεύρα του ο Άδης
αν θέλει κι άλλα θα του δώσω λίγο ξύδι.