"Έρωτα που με λάβωσες,
δώσε και το βοτάνι,
γιατί δεν βρίσκω γιατρικό
στον κόσμο να με γιάνει.

Ο Έρωτας δεν είν' ανθός
να μαραθεί, να πέσει
αλλ' είναι βάτος με κλαδιά
κι αλίμονο όποιος πέσει."

(απόσπασμα από το βιβλίο)

"Τα τραγούδια των γυναικών στα Μεσόγεια (1900-1950)" είναι ο δεύτερος καρπός της έρευνας της μουσικού και μουσικολόγου Βάσως Κιούση για την παραδοσιακή μουσική των Μεσογείων. Μετά την έκδοση του βιβλίου "Οι οργανοπαίχτες στο Κορωπί (1880-1960)", η Βάσω Κιούση παρουσιάζει μία ολοκληρωμένη μελέτη για τα τραγούδια των γυναικών στο πρώτο μισό του αιώνα μας, όταν πλέον έχει γενικευθεί η χρήση της ελληνικής γλώσσας έναντι του αρβανίτικου ιδιώματος. Οι Μεσογείτες, σεμνοί, δύσπιστοι, αυστηροί, θεωρούν πολύ σημαντικό στοιχείο την τιμή τους και τη σταθερότητα στο λόγο τους. Σέβονται τις γυναίκες, τις φροντίζουν και τις εκτιμούν. Σε κάθε γέννα, όμως, κοριτσιού, ξεκινά γι' αυτούς ένα μεγάλο πρόβλημα: Ποιος θα κρατήσει τ' όνομα της οικογένειας και ποιος θα φροντίσει τους γονείς και την περιουσία της φαμίλιας. Το κορίτσι έμενε στο σπίτι, συχνά δεν πήγαινε καθόλου στο σχολείο. Την πάντρευαν μικρή, πριν ερωτευθεί. Έμενε στο σπίτι του άντρα της με τα πεθερικά, δούλευε στις γεωργικές εργασίες κάνοντας παράλληλα και τις δουλειές του νοικοκυριού. Αποκλεισμένη στο σπίτι για την ανατροφή των παιδιών, η Μεσογείτισσα χρησιμοποίησε τη μουσική ως σημάδι της κοινωνικής της ταυτότητας και τη συνέδεσε με όλες τις εκδηλώσεις της καθημερινής ζωής, από τη γέννηση έως το θάνατο. Διακόσια πενήντα τραγούδια του κύκλου της ζωής (νανουρίσματα, μοιρολόγια, του γάμου κ.ά.) και του χρόνου (αποκριάτικα, χριστουγεννιάτικα κ.ά.), παρουσιάζονται στις 160 σελίδες της μελέτης της Βάσως Κιούση, που αποκτά χαρακτήρα μουσικό, λαογραφικό και φιλολογικό.