Η ΕΒΔΟΜΗ ΛΙΑΧΤΙΔΑ

«Θραύσματα απ' το αίνιγμα του κόσμου»: Μια εξαιρετικά λακωνική ποίηση μας δίνει ο Κωστής Παπακόγκος στη συλλογή του «Η έβδομη λιαχτίδα». Τα ποιήματα συνδέονται μεταξύ τους σαν κομμάτια από μια μεγαλύτερη συνοχή, όπου αποκλειστικά και μόνο μπορούν να παρουσιαστούν με αυτή τη μορφή - περίπου όπως τα θραύσματα των αρχαίων αγγείων που στο σύνολό τους αφηγούνται μια ιστορία. Η έβδομη λιαχτίδα είναι σύμβολο του δρόμου από τούτο τον κόσμο στον άλλο, κι είναι ακριβώς το μοτίβο της ματαιότητας που σαν υπόγειο ρεύμα, ερεβώδες, υπόκωφο κι αργοκίνητο, διαπερνάει ολόκληρο το βιβλίο. Όλα τα ποιήματα είναι τρίστιχα και μπορούν κάλλιστα να διαβαστούν χωριστά, όπως και σαν μια ενότητα. Τόσο καλοδομημένη και γνήσια στους παλμούς της είναι τούτ' η συλλογή. «Αυγή· οι χιονοσκέπαστες κορφές ροδίζουν/ σαν τα μπουμπούκια της μηλιάς. Μάνα,/ καιρός να σηκωθείς νυφούλα απ' το χώμα.» Έτσι μπορεί να μιλάει ο Παπακόγκος, και νιώθει κανείς όλο το πλάτος και την επιβλητικότητα του μυστηρίου, όπως ελέχθη στις Γραφές: οι νεκροί θα εγερθούν εκ του τάφου... Η δύναμη του Παπακόγκου βρίσκεται στην πυκνή έκφραση, ακριβώς εκεί όπου το ποίημα αγνοεί τις υπερβολές κι αφήνει τον κόσμο να 'ναι τόσο αινιγματικός όσο στην πραγματικότητα είναι. Ο Παπακόγκος γράφει ένα είδος ανόσιου ευαγγελίου όπου ο άνθρωπος κατέχει κεντρική θέση, μια ποίηση που αποτελεί σύνθεση μεγαλόπρεπη αισθητικής και ηθικής. Κρίστιαν Λούντμπεργκ, Νόρτσέπινγκς Τίντνιγκαρ (Από την έκδοση) Μέσα στον ταπεινό μου οβολό είμαι Ι. (Ο ήλιος γέρνει· οι καμήλες των βουνών) II. (Στ' ολόδροσο γρασίδι του Μουσείου) III. Χιόνια στην Πίνδο· πατημασιές) IV. (Μια εφημερίδα στη λιακάδα κι ο καφές) V. (Μισόλιωσαν τα χιόνια πρόβαλε θαμπός) VI. (Έρχονται πάλι οι γερανοί) VII. (Χάραμα με ανοιξιάτικη βροχούλα) Σημειώσεις