POE, LACAN, DERRIDA: ΣΥΝΔΕΣΜΟΛΟΓΙΕΣ

Αντικείμενο του βιβλίου αυτού είναι η διεπιστημονική προσέγγιση των διασυνδέσεων μεταξύ λογοτεχνίας, ψυχανάλυσης και φιλοσοφίας, καθώς και η διερώτηση περί της φύσης και της λειτουργίας της γλώσσας, μέσα από την ιστορική αντιπαράθεση του Jacques Derrida με τον Jacques Lacan αναφορικά με το λακανικό σεμινάριο για το περίφημο διήγημα του Edgar Allan Poe "Το κλεμμένο γράμμα". Η εν λόγω αντιπαράθεση καθόρισε την τύχη της σχέσης της αποδόμησης με τη λακανική θεωρία, απασχολώντας αστάθμητο αριθμό ψυχαναλυτών, φιλοσόφων, θεωρητικών της λογοτεχνίας, ακόμη και μαθηματικών.
Η πρωτοτυπία τής εδώ υιοθετούμενης προοπτικής συνίσταται στον εμπλουτισμό και την ανανέωση της ερμηνευτικής πρόσληψης της διαμάχης των δύο κορυφαίων στοχαστών με την παρεμβολή του μιντιο-τεχνολογικού παραδείγματος (Friedrich Kittler). Κατά συνέπεια, από τις ψυχαναλυτικές (Freud, Bonaparte), στρουκτουραλιστικές (Saussure, Jakobson, Levi-Strauss, Benveniste), φιλοσοφικές (Hegel, Husserl, Heidegger) και λογοτεχνικές (Crebillion, Baudelaire, Mallarme, Joyce, Borges) αναφορές και προϋποθέσεις του λακανικού λόγου, η έμφαση μετατοπίζεται στους τεχνο-επιστημονικούς όρους δυνατότητάς του (αλυσίδες Markov, μαθηματική θεωρία της επικοινωνίας του Shannon, μηχανή Turing, κυβερνητική του Wiener), που κατά τον συγγραφέα συνιστούν συνάμα το τυφλό σημείο και το πέραν της ντερριντιανής κριτικής του Lacan και του επονομαζόμενου λακανικού "φαλλογοκεντρισμού".
Εκτός από τη μείζονα προβληματική σχετικά με τη διαφορά μεταξύ θεωρητικού (φιλοσοφικού ή/και ψυχαναλυτικού) και λογοτεχνικού λόγου, η παρούσα μελέτη πραγματεύεται ένα από τα πλέον κεντρικά θέματα που απασχόλησαν τη σύγχρονη σκέψη: εκείνο της σύλληψης της γλώσσας όχι ως απλού αναπαραστατικού ή εκφραστικού μέσου, αλλά ως διαπλαστικής δομής της υποκειμενικότητας η οποία καθορίζει την πραγματικότητα του υποκειμένου και την πρόσβασή του σε αυτήν. Εγγράφεται έτσι στη νεωτερική παράδοση κριτικής της μεταφυσικής, η οποία, μετά τη γλωσσική της στροφή, κορυφώνεται στις μέρες μ