ΕΛΛΗΝΕΣ ΣΚΗΝΟΘΕΤΕΣ ΤΟΥ 20ΟΥ ΑΙΩΝΑ

Το θέατρο έχει γίνει αναπόσπαστο κομμάτι της ζωής των νεοελλήνων. Το ίδιο η ζωή και η εργασία των σκηνοθετών. Είτε συζητάμε για μεγαλοφυείς και αριστουργηματικές παραστάσεις είτε για παταγώδεις αποτυχίες, ο σκηνοθέτης θεωρείται ο κατ’ εξοχήν πρωταγωνιστής και ο σχεδόν αποκλειστικά υπεύθυνος για την επιτυχία ή την αποτυχία. Θα έλεγε κανείς ότι η "μοίρα" του θεάτρου στην Ελλάδα του 20ού αιώνα, είναι συνδεδεμένη με την ύπαρξη των σκηνοθετών. Πασίγνωστοι, απλώς γνωστοί ή άγνωστοι στο ευρύ κοινό, σπουδαγμένοι, με καριέρες συχνά ακαδημαϊκές, ή εμπειροτέχνες, άλλοτε ηθοποιοί που μεταπήδησαν στην σκηνοθεσία, ή παρέμειναν και στον χώρο της υποκριτικής, οι σκηνοθέτες παραμένουν ο θεμέλιος λίθος, που πάνω του οικοδομήθηκε το νεοελληνικό θέατρο.

Ο τόμος "Έλληνες σκηνοθέτες του 20ού αιώνα" αποσκοπεί ακριβώς να καλύψει το μεγάλο κενό που υπάρχει στην ελληνική βιβλιογραφία σε σχέση με την καλλιτεχνική και επιστημονική κωδικοποίηση του επαγγέλματος του σκηνοθέτη. Με κείμενα άλλοτε προσωπικά και άλλοτε θεωρητικής υφής, πάντοτε όμως συγκινημένα και τρυφερά, σκηνοθέτες, ηθοποιοί, θεωρητικοί του θεάτρου, επιχειρούν να μας γνωρίσουν δημιουργούς που το χνάρι τους παραμένει τόσο βαθύ όσο το αντίστοιχο ενός συγγραφέα ή ενός ζωγράφου. Με γνώμονα τον στίχο του Γιώργου Σεφέρη "Δικαιοσύνη. Κανείς δεν τους θυμάται", ο τόμος "Έλληνες σκηνοθέτες του 20ού αιώνα" φιλοδοξεί να αποτελέσει μια κιβωτό. Ώστε μαζί με τα ονόματα και την ύπαρξη γνωστών σκηνοθετών όπως οι Κωνσταντίνος Χρηστομάνος, Φώτος Πολίτης, Κάρολος Κουν, Δημήτρης Ροντήρης, Αλέξης Μινωτής, Αλέξης Σολομός, Μίνως Βολανάκης, Ανδρέας Βουτσινάς, να διασωθούν από τον κατακλυσμό των επερχόμενων καιρών και σκηνοθέτες μικρότερης ενδεχομένως εμβέλειας, αλλά με τεράστιας σημασίας προσφορά. Όλοι μαζί, σκηνοθέτες διάσημοι, απλώς γνωστοί ή άλλοι που ο χρόνος κατέστησε, χωρίς να το αξίζουν, σχεδόν αφανείς, συγκροτούν αυτόν τον ολάνθιστο κήπο, παρηγορία σε μια εποχή που χαρακτηρίζει ορισμένη ξηρασία.

Στον τόμο αυτό περιλαμβάνονται κείμενα για του