ΕΛΙΑ & ΡΥΖΙ

Η σύγκριση της γαστρονομίας δύο μαγειρικών παραδόσεων που εκτείνονται στο βάθος του χρόνου και που αντιστοιχούν σε δύο από τους μακροβιότερους πολιτισμούς του κόσμου, εκείνους της Ελλάδας και της Κίνας, παρουσιάζει εξ ορισμού σημαντικό ενδιαφέρον. Τόσο στο επίπεδο της γευσιγνωσίας όσο και σ' αυτό της Ιστορίας του πολιτισμού.

Στην περίπτωση της αρχαίας Ελλάδας, του Βυζαντίου και της αρχαίας Κίνας, η σχετική έρευνα επιφυλάσσει μια έκπληξη: τις βαθιές ομοιότητες τόσο στην αντίληψη όσο και στις γεύσεις και τις τεχνικές. Οι ομοιότητες αυτές δύσκολα μπορούν να εξηγηθούν ως σύμπτωση ή ως αλληλεπίδραση. Βέβαια, από την εποχή του Βυζαντίου και μετά οι επαφές ανάμεσα στους δύο λαούς πυ-
κνώνουν - νωρίτερα οι επαφές τους ήταν μάλλον έμμεσες.

Το ελληνικό φαγητό έχει αλλάξει πολύ από την Αρχαιότητα και το Βυζάντιο, αντίθετα η Κίνα φαίνεται να διαφυλάσσει πιο αυστηρά τις παραδόσεις της. Γι' αυτό θα μπορούσε να ισχυριστεί κανείς κάτι φαινομενικά παράδοξο που όμως είναι αλήθεια: αν θέλουμε να γευτούμε αρχαιοελληνικό φαγητό πρέπει να δοκιμάσουμε κινεζικό! Πιο συγκεκριμένα, όσον αφορά τη γεύση, σίγουρα το ξινόγλυκο είναι μια πανάρχαια κοινή συνήθεια. Αν και η κινεζική γαστρονομία έχει διατηρήσει αυτή τη διάσταση, στην ελληνική χρειάζεται λίγο περισσότερο ψάξιμο για ν’ ανακαλύψουμε χοιρινό με κυδώνια, κατσικάκι βραστό με μέλι, ψάρι σαβόρο με ξίδι και μέλι ή πετιμέζι, αρνάκι με κορόμηλα, γλυκιά κολοκυθόπιττα με αλμυρό τυρί και σταφίδες κ.ά.

Προκειμένου να αναδείξουν την εκλεκτική συγγένεια των δύο γαστρονομικών παραδόσεων, οι συγγραφείς του τόμου, έπειτα από πολυετή έρευνα, συγκεντρώνουν εδώ παραπλήσιες ενδιαφέρουσες συνταγές μαγειρικής από τους δύο λαούς. Συνταγές με μικρές ή μεγαλύτερες αποκλίσεις ως προς στην παρασκευή τους, καθώς και μια σειρά ελληνικών συνταγών με κινεζική
προσέγγιση.