ΤΑ ΠΛΟΥΤΗ ΜΑΣ

Η Καουτέρ Αντιμί, που έκανε αίσθηση με τα δύο πρώτα μυθιστορήματά της, γεννημένη στο Αλγέρι το 1986, θέλησε, με "Τα πλούτη μας", να δώσει για την πόλη της μια εικόνα που αντιστρατεύεται τις συνήθεις αναπαραστάσεις της. Η νεαρή μυθιστοριογράφος βαδίζει στους δρόμους του Αλγερίου, όπου δεν σταματάει να βρέχει, και αποτυπώνει τη μελαγχολία και το πένθος της για μια παλιότερη εποχή, όταν η λογοτεχνία έβρισκε εύφορο έδαφος για να ανθίσει.

Η Αλγερινή συγγραφέας, Παριζιάνα πλέον από το 2008, περπατώντας στην οδό Χαμανί, πέφτει πάνω σε ένα πολύ μικρό κατάστημα, παράρτημα της Εθνικής Βιβλιοθήκης της Αλγερίας. Στη βιτρίνα αυτού που εξακολουθεί να αποκαλείται "Βιβλιοπωλείο Τα Αληθινά Πλούτη", μπορούμε και σήμερα να διαβάσουμε το έμβλημα που χάραξε, το 1936, ο εκδότης και συγγραφέας Edmond Charlot (1915-2004). "Ένας άνθρωπος που διαβάζει αξίζει για δύο". Μαγεμένη από την ιστορία του χώρου, θλιμμένη για τη λήθη στην οποία φαίνεται να έχει πέσει, η Αντιμί τον καθιστά σύμβολο της υποχώρησης του πολιτισμού προς όφελος των αποκλειστικά κερδοσκοπικών επιδιώξεων. Αν έκλεινε αυτός ο χώρος, σκέφτεται η συγγραφέας, σίγουρα θα μετατρεπόταν σε κατάστημα με λουκουμάδες. Θα ζητούσαν από έναν νεαρό να καθαρίσει τα πάντα και να ξεφορτωθεί τα βιβλία, σβήνοντας και τα τελευταία σημάδια μιας ένδοξης ιστορίας.

Η Αντιμί αναβιώνει τη μνήμη εκείνου που ήταν ο πρώτος εκδότης του Αλμπέρ Καμύ και που αφιέρωσε τη ζωή του στο "να εκδίδει, να συλλέγει, να κάνει το κοινό να ανακαλύπτει, να δημιουργεί δεσμούς μέσα από τις τέχνες".

Επινοεί τα προσωπικά σημειωματάρια του Charlot, ζωντανεύει τους ενθουσιασμούς και τις δυσκολίες του, τη μοναξιά του ως εκδότη, αλλά και την αγάπη του για τις συλλογικές προσπάθειες. Η Αντιμί αποδίδει δικαιοσύνη στο Αλγέρι, την πόλη της, και ψάλλει έναν ύμνο -ας ελπίσουμε, όχι νεκρώσιμο- σε όλους όσοι επιχειρούν να μεταδώσουν στους άλλους την αγάπη τους για τη λογοτεχνία.