Η ΑΥΤΟΒΙΟΓΡΑΦΙΑ ΜΟΥ

Δεν έχω σκοπό να επεκταθώ πάνω στο υλικό αυτού του βιβλίου, ούτε να το ερμηνεύσω ούτε να προσθέσω κάτι σ’ αυτό. Πολλά από τα δράματα που περιέχει, εγώ, ως Πρέσβης των Ηνωμένων Πολιτειών εκείνη την εποχή, μου ήταν οικεία· ένα μεγάλο μέρος της αξιοσημείωτης προσωπικότητας που αποκαλύπτεται εδώ ήταν για μένα ένα ανοιχτό βιβλίο από πολύ πιο πριν, διότι ήξερα πολύ καλά τον άνδρα που τώρα, επιτέλους, έγραψε χαρακτηριστικά, άμεσα και απλά για εκείνον τον οποίο τρέφω βαθύτατη συμπάθεια. Είμαι υπεύθυνος για την αυτοβιογραφία του. Οι βιογραφίες του Μουσσολίνι που έχουν γραφτεί από άλλους έχουν κάποιο ενδιαφέρον. "Τίποτα όμως δεν μπορεί να αντικαταστήσει ένα βιβλίο που θα έχεις γράψει ο ίδιος", του είπα. "Να το γράψω ο ίδιος;" Έσκυψε πάνω απ’ το γραφείο του και επανέλαβε τη φράση μου με έκπληξη. Είναι ο πιο πολυάσχολος άνθρωπος του κόσμου. Φάνηκε σαν να πληγώθηκε, λες και κάποιος φίλος του δεν μπορούσε να τον καταλάβει. "Ναι", είπα και του έδειξα μια σειρά επικεφαλίδων που είχα γράψει σε μερικά φύλλα χαρτιού. "Εντάξει", είπε στα Αγγλικά. "Θα το κάνω". Αυτός ήταν ο Μουσσολίνι που ήξερα. Να αποφασίζει αμέσως και απόλυτα. Και έτσι ξεκίνησε. Υπαγορεύοντας. Εγώ του πρότεινα αυτή τη μέθοδο γιατί όταν επιχειρεί να γράψει με το χέρι συνεχώς διορθώνει. Θα ήταν πολύ γι’ αυτόν. Και έτσι τα υπαγόρευε. Του επέστρεψαν το αντίγραφο και έγραψε ιδιόχειρες σημειώσεις πάνω στο χειρόγραφο – ένα πασάλειμμα κόκκινου μολυβιού και ένα ποτάμι μελάνι - εδώ κι εκεί. Όταν τα χειρόγραφα άρχισαν να φτάνουν σε μένα προβληματίστηκα, διότι οι απλοί κυριολεκτικοί μεταφραστές χάνουν το σφρίγος του ίδιου του συγγραφέα. «Τι διορθώσεις να κάνω;" τον ρώτησα. "Ό,τι θέλεις", είπε. "Ξέρεις την Ιταλία, καταλαβαίνεις τον Φασισμό, με βλέπεις ξεκάθαρα όπως και οποιονδήποτε άλλον". Δεν είχα όμως και πολλά να κάνω. Η ιστορία βγήκε όπως τη βλέπετε εδώ. Είναι όλη δική του και - ευτυχώς για όλους εμάς - του μοιάζει πάρα πολύ! Είτε τον εγκρίνετε είτε όχι, όταν διαβάσετε αυτό το βιβλίο θα γνωρίσετε τον Μουσσολίνι ή τουλάχιστον,