CHIAROSCURO

Ο ΜΑΓΕΙΡΑΣΆναρχη βλάστηση, θάμνοι απροσπέλαστοιπνιγμένα στ’ αγριόχορτα οπωροφόρακι αντίσκηνα εκστρατείας απλωμένα στην πεδιάδα–ένα κοπάδι ήρεμο– ο γαλλικός στρατός.Μουλάρια ανέβαιναν στην πόλη καθημερινάστύλωναν μ’ αγωνία τα ρουθούνιαόταν στραβοπατούσανε στις πέτρες οι οπλέςγύριζαν φορτωμένα με τυριά, κρέατα και κρασί.Καμιά φορά έπαιρνε προς το σούρουποκι αυτός τον ίδιο δρόμοστη λέσχη τον περίμεναν οι αξιωματικοίνα φτιάξει κάτι ιδιαίτερο, πιο γαλλικόβοηθός μαγείρου στο ατμόπλοιο «Λατούς-Τρεβίλ»τους είχε πει πως έμαθε τα μυστικάκοντά σε έναν σεφ στη Μασσαλία.Όταν τελείωνε, ξάπλωνε στα ξερά χόρτα απ’ το παχνίκαι χάζευε το φως του φεγγαριούόπως παιγνίδιζε με τα ornamenti και τα φυτικάπου λάμπανε με δέος μεταφυσικόστους τοίχους του τεμένους.Ήταν η ώρα που δεν ήθελε να σκέφτεταιπώς είναι δυνατόν να βρίσκεται εκείμάγειρας στην υπηρεσία του γαλλικού στρατούμέσα στις λάσπες του πολέμουνα ετοιμάζει champignons, roti de veauστο ερειπωμένο οθωμανικό τζαμίγια ευγενείς καθολικούς officiersνα ’ρθει περίμενε ο ύπνος να τον πάρειέστω για λίγο να επιστρέψειστους ορυζώνες, στις φυτείες του τσαγιούκαι ν’ αντικρίσει ξαφνικά παγόδες κι υπερφυσικά αγάλματα του Βούδα.Τ’ άλλο πρωί γύριζε με το άλογό του στον καταυλισμόκρεμούσε και την Kodak που εέχε στον λαιμό τουγια να φωτογραφίζει τα νεράόπως δραπέτευαν με ορμή από τους βράχους,τις μπάλες με την κάνναβη επικίνδυνα βαριέςκαθώς κατρακυλούσαν ως το εργοστάσιο του σχοινιού,τα στεγνωμένα πρόσωπα των γεωργώνπου αργά λικνίζονταν στα υποζύγιά τους.Μοιάζουνε μεταξύ τους οι ξωμάχοιθα σκεφτότανε, πάνω στη γητο βλέμμα του ολιγαρκήπου ξέρει πως να είναι μες στη φτώχεια.Ανέμελος, οι έγνοιες του μικρές,θα περιμένει νά ’ρθουν κι άλλα γεγονότανα βάλουν στη σειρά τους προβληματισμούςκαι να τα φέρει στο αλφάδι της η μοίραγια να σταθεί μια μέρα απέναντι κι αυτόςαπ’ τις στολές του γαλλικού στρατούκαταζητούμενος στη ζούγκλα να χαθεί σαν ερπετόμε βουτηγμένο πρόσωπο στα χρώματα παραλλαγήςκι όταν θα εμφανιζότανε ξανάδεν θα ’ταν πια ο ταπεινός Νγκουγιέν Σιν Κουνγ