ΟΙ ΜΥΣΤΙΚΟΙ ΣΤΡΑΤΟΙ ΤΟΥ ΝΑΤΟ

Καθώς ο Ψυχρός πόλεμος έβαινε προς το τέλος του, ο Ιταλός πρωθυπουργός Τζούλιο Αντρεότι, μετά τις δικαστικές έρευνες για κάποιες μυστηριώδεις τρομοκρατικές ενέργειες στην Ιταλία, υποχρεώθηκε να επιβεβαιώσει τον Αύγουστο του 1990 ότι τόσο η χώρα του όσο και άλλες χώρες της Δ. Ευρώπης, μέλη του NATO, είχαν υπάρξει πεδίο δράσης ενός μυστικού στρατού. Ο μυστικός στρατός συγκροτήθηκε μετά το τέλος του Β΄ Παγκόσμιου πολέμου από τις μυστικές υπηρεσίες των ΗΠΑ και της Βρετανίας, προκειμένου να καταπολεμήσει τον κομμουνισμό στη Δ. Ευρώπη. Σε κάθε χώρα η μυστική υπηρεσία του στρατού, σε στενή συνεργασία με τη CIA ή την MI6, διεύθυνε τον αντικομμουνιστικό στρατό εντός της επικράτειάς της, εν αγνοία των κοινοβουλίων και του πληθυσμού.

Στην περίπτωση που οι Σοβιετικοί εισέβαλλαν στη Δ. Ευρώπη, οι μυστικοί στρατιώτες της Gladio, υπό τις διαταγές του ΝΑΤΟ, θα έστηναν το περίφημο δίκτυο Stay Behind που θα λειτουργούσε ως οπισθοφυλακή και θα δρούσε πίσω από τις γραμμές του εχθρού. Αλλά η σοβιετική εισβολή δεν έγινε ποτέ. Ο πραγματικός και συνεχής κίνδυνος στα μάτια αυτών που σχεδίαζαν τη στρατηγική του μυστικού πολέμου, στην Ουάσιγκτον και στο Λονδίνο, ήταν τα κατά καιρούς ισχυρά κομμουνιστικά κόμματα στις δημοκρατίες της Δ. Ευρώπης. Έτσι, ελλείψει σοβιετικής εισβολής, το δίκτυο πήρε τα όπλα σε πολλές χώρες και διεξήγε έναν μυστικό πόλεμο ενάντια στις πολιτικές δυνάμεις της Αριστεράς. Αναμείχθηκε σε μια σειρά τρομοκρατικών επιχειρήσεων και παραβιάσεων των ανθρώπινων δικαιωμάτων, που επίτηδες αποδόθηκαν στους κομμουνιστές για να κλονιστεί το κύρος της Αριστεράς στις εκλογές. Οι επιχειρήσεις είχαν πάντα ως στόχο να σπείρουν τον μέγιστο δυνατό φόβο στον πληθυσμό, και κυμαίνονταν από πολύνεκρες βομβιστικές επιθέσεις σε τρένα και αγορές (Ιταλία), συστηματικά βασανιστήρια των αντιφρονούντων (Τουρκία) και υποστήριξη ακροδεξιών πραξικοπημάτων (Ελλάδα και Τουρκία), μέχρι την εξολόθρευση των κομμάτων της αντιπολίτευσης (Πορτογαλία και Ισπανία).

Όταν οι μυστικοί στρατοί αποκαλύφθηκαν, το