ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΑ 2012-2013

Η δημοσιογραφία της αθωότητας

Τον καιρό εκείνο, η λύσσα του ανταγωνισμού μανιασμένα με έκανε να ψάχνω τη χαμένη είδηση. Μην τυχόν και το "αντίπαλον δέος" ξετρύπωσε και πρόσφερε στον αναγνώστη του το κατιτίς παραπάνω από το δικό μου μόχθο. Προσπερνούσα βιαστικά τα "Καθημερινά", με μια υποτιμητική υποψία ότι γράφονται για να γεμίζουν οι σελίδες και το μάτι έτρεχε στον άλλο εαυτό του Δημ. Φρεζούλη, τον παραπολιτικό. Μ' αυτόν τον εαυτό του Δημήτρη έδινα τις προσωπικές καθημερινές μάχες μου για καμιά δεκαριά χρόνια, και χρειάστηκε η μετατροπή της "Αλήθειας" σε εβδομαδιαίο από καθημερινό φύλο για να συνειδητοποιήσω πόσα έχασα.
Μάρτυς μου ο Θεός, αν με ρωτήσετε σήμερα τί θυμάμαι απ' τον παραπολιτικό Φρεζούλη που επί μια δεκαετία ρουφούσα, τίποτα δεν έχει αφήσει αποτύπωμα στη μνήμη μου. Όλα, μα όλα τα παρέσυρε η ορμή της χαμένης τους επικαιρότητας, έχασαν τη δροσιά της στιγμιαίας αξίας τους, φύγαν για πάντα απ' το μνημονικό μου.
Στον αντίποδα, δυο χρόνια τώρα, με το άγχος της παραπολιτικής σύγκρισης καταχωνιασμένο, τα "Καθημερινά", μου επέτρεψαν να γνωρίσω το βάθος του σάρακα που νύχτα-μέρα κατατρώει το δημοσιογραφικό κορμί του Φρεζούλη.
Για μας, τη λίγο νεότερη γενιά της δημοσιογραφίας, είδηση είναι οτιδήποτε προσφέρει πρόσθετη γνώση στον αναγνώστη μας. Για τη γενιά των εφημεριδάδων του Δημήτρη είδηση είναι και το συναίσθημα,
σε όλες του τις εκφάνσεις. Άξιο αναφοράς γίνεται ό,τι συγκινεί τις ανθρώπινες χορδές, οτιδήποτε ερεθίζει τις αισθήσεις.
Διαβάζοντας "Το χάδι" (στη σελ. 113 του παρόντος βιβλίου) -και το προτείνω ανεπιφύλακτα- ξεδιπλώνονται οι πτυχές μιας δημοσιογραφίας που χάνεται. Νοιώθεις μια εικόνα που την έχεις ζήσει πολλές φορές και καμιά δεν της έδωσες την αξία που της πρέπει, να σε κυριεύει, να καρφώνεται στο υποσυνείδητο σου και να είσαι βέβαιος ότι θα την κουβαλάς μαζί σου για μια ζωή.
Τα "Καθημερινά" αντιπροσωπεύουν στην τραχύτητα των ημερών την ανθεκτικότητα της δημοσιογραφίας της αθωότητας, αυτή που ορισμένοι συνέδεσαν παλιότερα με το χρονογράφημα