Οι εργασιακές σχέσεις έχουν εμφανίσει ραγδαία εξέλιξη την τελευταία εικοσαετία και έχουν συμπεριληφθεί ως ιδιαίτερος κλάδος στις Κοινωνικές Επιστήμες. Είναι συγγενής κλάδος με την επιστήμη της Οικονομικής της Εργασίας, ενώ παράλληλα έχουν άμεση σχέση με τη Βιομηχανική ψυχολογία, το Εργατικό δίκαιο, την Πολιτική Επιστήμη και την Ιστορία.

Οι Εργασιακές σχέσεις έχουν ως αντικείμενο ενασχόλησης τις σχέσεις εργασίας, που λαμβάνουν χώρα ανάμεσα στους μισθωτούς και τους εργοδότες, και εφαρμόζονται σε όλες τις σύγχρονες κοινοβουλευτικές δημοκρατίες, στις οποίες λειτουργούν οι θεσμοί της τριμερούς συνεργασίας που εμφανίζονται ανάμεσα στους συνδικαλιστικούς εκπροσώπους των μισθωτών, των εργοδοτών και των αρμόδιων εργασιακών εκπροσώπων του Κράτους.

Κατόπιν των ανωτέρω, οι εργασιακές σχέσεις αναφέρονται σε κάθε πτυχή επίσημων και ανεπίσημων σχέσεων που εμφανίζονται ανάμεσα στους μισθωτούς, τους εργοδότες και τους εργασιακούς εκπροσώπους και έχουν ως απώτερο σκοπό τη ρύθμιση των προβλημάτων που προκύπτουν στο εργασιακό περιβάλλον και τη διασφάλιση της Εργασιακής Ειρήνης.

Επιπλέον, οι Εργασιακές Σχέσεις αναζητούν όλους εκείνους τους παράγοντες, που ασκούν επίδραση και, κατά συνέπεια, κατευθύνουν την εργασιακή συμπεριφορά των ατόμων, των ομάδων, καθώς επίσης ερευνούν και εξετάζουν την συμπεριφορά των συνδικαλιστικών Οργανώσεων. Κυρίως, όμως, το ενδιαφέρον των Εργασιακών Σχέσεων εστιάζεται στις αμοιβές των εργαζομένων, καθώς επίσης και σε κάθε πλευρά των συνθηκών εργασίας που εμφανίζεται στο εργασιακό περιβάλλον.

Ακόμη, αντικείμενο των Εργασιακών Σχέσεων αποτελεί και ο ρόλος που διαδραματίζουν οι συνδικαλιστικές οργανώσεις και οι αρμόδιοι εργασιακοί εκπρόσωποι του κράτους και κυρίως οι παρεμβάσεις τους στις συλλογικές συμβάσεις και στις απεργίες.

Τέλος, οι Εργασιακές Σχέσεις ερευνούν όλο το φάσμα των τυπικών και άτυπων κανόνων εργασίας, που απορρέουν από τους νόμους, το Σύνταγμα, αλλά ακόμη και από τα εργατικά και επιχειρησιακά έθιμα και τις συλλογικές και τις α