ΑΧ! ΕΙΡΗΝΗ

Μια μέρα, η κυρά Ειρήνη, η περιστέρα, βγήκε σεργιάνι μαζί με τον άντρα της τον κυρ' περιστέρο. Πήγαν εδώ, πήγαν εκεί, και δεν άφησαν μέρος. Η Ειρήνη πήγαινε μπροστά και πίσω ο περιστέρος. Ξαφνικά, βρεθήκανε μέσα σ' ένα μεγάλο στρατώνα. Η κυρά Ρήνη που δεν ήξερε από τέτια, ρώτησε τον άντρα της τον κυρ' περιστέρο: "Τι είναι εδώ;" "Στρατώνας", απάντησε αυτός. "Και γιατί δεν έχει παιδιά και γυναίκες;" "Γιατί στους στρατώνες έχει μόνο άντρες, στρατιώτες που γυμνάζονται για τον πόλεμο." Η κυρά Ρήνη τρόμαξε και κατάπιε το σάλιο της και μαζί με το σάλιο της, απ' την πολλή της τρομάρα κατάπιε και μια σφαίρα που είχε τσιμπολογήσει απ' το χώμα. Την έπιασε φόβος την κυρά περιστέρα, την έπιασε πόνος την κυρά περιστέρα, την έπιασε αναγούλα την κυρά περιστέρα. Ο περιστέρος ο Πεισίστρατος φοβήθηκε ακόμα περισσότερο και πέταξε έξω απ' το στρατώνα. Εκεί βρήκε μια μικρή γυναίκα ψηλά σ' ένα μπαλκόνι, που άπλωνε την μπουγάδα της. "Κυρά, καλή κυρά, η περιστέρα κατάπιε μια σφαίρα. Βοήθα να γλιτώσει η περιστέρα που κατάπιε τη σφαίρα." Και είπε η γυναίκα: "Αν πας και πεις του στρατιώτη να γυρίσει σπίτι του, στα παιδιά του, θα βοηθήσω την περιστέρα που κατάπιε τη σφαίρα. Να γυρίσει στα παιδιά του, είπα, που θέλουνε φροντίδα απ' το πρωί ως το βράδυ, κι εγώ είμαι μικρούλα και μου 'χει βγει το λάδι, που θέλουνε να φάνε, που θέλουνε να πιούνε, που θέλουνε να παίξουν, που θέλουν να λουστούνε, που θέλουνε σχολείο, που θέλουνε τετράδια, που θέλουνε βιβλίο, ρούχα, φιλιά και χάδια." [...] (Από την έκδοση)