ΠΑΠΑ-ΦΩΤΗΣ ΛΑΥΡΙΩΤΗΣ: ΣΗΜΕΙΟΝ ΑΝΤΙΛΕΓΟΜΕΝΟΝ

Ο παπα-Φώτης Λαυριώτης αποτέλεσε αναμφισβήτητα μια εξέχουσα και ιδιάζουσα προσωπικότητα, όχι μόνον για το νησί του, την Λέσβο, αλλά και για όλον τον θρησκευτικό Ορθόδοξο και μη κόσμο. [...]

Τα κείμενα του βιβλίου που ακολουθούν δεν αποτελούν εργασία που θέλει να εμφανίσει κάποιον νεοφανή άγιο. Ο σκοπός της παρούσης συγγραφής δεν είναι αυτός. Ούτε επίσης ο σκοπός μας είναι να προλάβουμε να αναδείξουμε έναν νέο σύγχρονο γέροντα. Ο κύριος σκοπός αυτού του βιβλίου μας είναι να προβάλει έναν γνήσιο και αληθινό άνθρωπο πέρα από σχήματα και τυποποιημένες συμπεριφορές. Τύποι ανθρώπων τέτοιοι, σαν τον παπα-Φώτη, σπανίζουν σήμερα στην κοινωνία μας. Για τον λόγο αυτό και ο υπότιτλος του βιβλίου μας "Σημείον αντιλεγόμενον", φανερώνει ότι ο άνθρωπος αυτός άφησε μέσα στις ψυχές όλων εκείνων που τον γνώρισαν την αίσθηση μιας παράξενης καλογερικής παρουσίας. Ο παπα-Φώτης μπόρεσε και πέτυχε να μπερδέψει τους συνανθρώπους του. Δεν έκανε οπαδούς. Πότε του δεν έκανε συνοδεία. Δεν του άρεσαν οι κολακείες και οι καλές εύφημες μνείες. Του άρεσε ο καλός λόγος, ο ανεπιτήδευτος. Μόλις αισθανόταν ότι οι άλλοι τον κολάκευαν έκανε μπροστά τους σαν τρελλός. Είχε τον τρόπο του να θολώνει τα νερά των "γεροντολόγων". Μισούσε την επιτήδευση και στο λόγο και στην εμφάνιση. Για τον λόγο αυτό και σε κυρίες και δεσποινίδες φερόταν σκληρά. Εκείνους που ζητούσαν να είναι κοντά του τους περνούσε από δέκα κόσκινα. Ιδιαιτέρως σ' αυτά τα πρόσωπα φερόταν τόσο σκληρά και πιθανόν απάνθρωπα. Εκτός των σκληρών του λόγων, τους καθύβριζε με όλη τη σημασία της λέξεως. Και όλα αυτά τα έκανε γιατί δεν ήθελε συνοδεία. Ήθελε την αγάπη, όμως βίωνε την ξενιτεία σε όλες τις εκφάνσεις της ζωής του. Χαρακτηριστικά κάποτε που νοσηλευόταν στο νοσοκομείο Γεννηματά στην Αθήνα την κυρία πού τον εξυπηρετούσε νυχθημερόν τη στόλιζε με όλα τα "κοσμητικά επίθετα". Και όσο πιο πολλή αγάπη ελάμβανε, εκείνος έκανε τον βίο αβίωτο στους αγαπώντας τον. Λιγοστοί άνθρωποι μπήκαν στη διαδικασία να τον καταλάβουν και να υπομείνουν τις πολλές