ΟΙ ΣΙΩΠΗΛΕΣ ΣΥΓΧΟΡΔΙΕΣ ΤΟΥ ΑΚΟΡΝΤΕΟΝ

Το ποίημα αυτό για σένα, δεν το ’γραψα εγώ, παρά ο σεβασμός στο όνειρο. Εκείνος υπαγόρευε, εγώ δακτυλογραφούσα! Ούτε τα σημεία στίξης είναι δικά μου. Είναι οι ανάσες του χρόνου τις ελάχιστες στιγμές που σταματούσε να τρέχει πίσω σου…
Απόσπασμα:
Μεγάλωσα στον άσπονδο έρωτά σου
Ασήμαντα χειρόγραφα
μες στον καιρό της μουσικής.
Η ίδια νεαρή πολυθρόνα της χαρμολύπης
με τα δυο της πόδια,
από τη μια ο ήχος του μεσημεριού
κι από την άλλη
–σιωπηλές, ανύποπτες–
οι συγχορδίες του φθινοπώρου.
……………………………………………………………
Σημαδεύοντας στην καρδιά σου
επιδιώκω με σχέδιο μυστικό
να εστιάσω στο άπειρο
Έτσι αποκαθιστώ τη φιλοδοξία
ξέροντας πως κανείς
δε νικά το φθαρτό
Σκάλισα τη μορφή σου στο δέντρο
και γέμισα οιμωγές
Είμαι ερωτευμένος
και τούτη η πλήρης απουσία σου
ποδηγετεί το δεύτερο μισό μου
Επειδή μαζί σου
μαθαίνω να συλλαβίζω
την αρχή της ορμής
το τέλος της θάλασσας
και με τα δυο αυτά ξωτικά
να φτιάχνω παραμύθια
……………………………………………………………
Μα δεν πειράζει
Άλλωστε –έλεγες– τα όνειρα
είναι τα τολμηρά λουλούδια των τυφλών
Τόσα καλοκαίρια
να συλλαβίζω την αλφάβητο του ονόματός σου
και μόλις τώρα
απομνημόνευσα
τα μαγικά ξόρκια
του έρωτα!
Τραγουδώντας τα κάθε ανατολή
πότε να συγκλονίζομαι μέσα στις μυστικές σου συγχορδίες
κι άλλοτε, αυτοδίδακτος χορευτής της χαρμολύπης,
να αιωρούμαι στην ουσία της ζωής και του κόσμου.
Το ένα μου μάτι δεμένο
στον ουρανό
το άλλο στο γυμνό σου στήθος
κι η κλωστή τούτης
της μαγικής αιώρας,
η απίθανη πιθανότητα
να μ’ αγαπάς…