ΟΙ ΑΤΑΙΡΙΑΣΤΟΙ (Η ΠΟΛΙΤΙΚΗ ΣΥΝΑΝΤΑ ΤΗΝ ΤΕΧΝΗ)

Αν οι συνομιλίες των "Αταίριαστων" συνιστούσαν ένα υλικό που θα μπορούσε να το συναντήσει καθημερινά κανείς στις εφημερίδες, θα ήταν εντελώς αδικαιολόγητη η συνύπαρξή τους στις σελίδες ενός βιβλίου. Οι συνομιλίες αυτές δημοσιευμένες, στο σύνολό τους, στην εφημερίδα "Τα Νέα", αποτελούσαν μια νησίδα, σε σχέση με την υπόλοιπη ύλη, καθώς το περιεχόμενο των ειδήσεων, των πληροφοριών και των κρίσεων αλλάζει σε καθημερινή βάση, ενώ η ύλη αυτή έχει κάτι το σταθερό και το αενάως επαναλαμβανόμενο.

"Οι αταίριαστοι", πέραν από την πρωτοτυπία, σε ευρωπαϊκό μάλιστα επίπεδο, της ιδέας που τους ενεργοποίησε, ανέλαβαν να υλοποιήσουν -με εμφανή τα θετικά αποτελέσματα- κάτι πολύ πιο δύσκολο και επικίνδυνο: να δημιουργήσουν τις προϋποθέσεις ενός γόνιμου διαλόγου ανάμεσα σε "τάξεις" πολιτών που είναι κατεξοχήν "αντίθετες", όπως είναι οι πολιτικοί και οι καλλιτέχνες. Και ο διάλογος αυτός όχι μόνον κατόρθωσε να υπάρξει και να ευδοκιμήσει, αλλά να αποφέρει στοιχεία αποκαλυπτικά που, αν και κατατίθενται στη χρονική διάρκεια μιας διετίας (2010, 2011), τα αισθάνεται κανείς να απλώνονται στο μέλλον είτε για να επαληθευτούν είτε για να διαψευστούν. Φυλλομετρώντας ή διαβάζοντας προσεκτικά τις συνομιλίες των "Αταίριαστων", παρατηρείς κάτι που ενδεχομένως δεν θα γινόταν με τόση οξύτητα αντιληπτό σε ένα θεωρητικό φιλοσοφικό κείμενο. Δεν υπάρχει περιστατικό, πρόβλημα, γνώμη, ιδέα, συμπεριφορά, που να έχει απασχολήσει περιστασιακά ή μόνιμα τη συνείδηση των ανθρώπων της εποχής μας και να μην τίθεται με έναν τρόπο επαγωγικό και άμεσο στις συνομιλίες αυτές, σε βαθμό μάλιστα που να προβάλλονται ανάγλυφα οι συνέπειές τους στο μέλλον, ενώ ταυτόχρονα φωτίζονται οι γενεσιουργές αιτίες τους. Περιττό να συμπληρώσει κανείς πως η επαγωγικότητα και η αμεσότητα που αναφέρθηκαν δεν είναι τίποτα άλλο παρά η χάρη και η ευλογία της συναναστροφής όπως αυτή επιτυγχάνεται μέσα από μια συνομιλία. Όσο προχωρούσαν οι "Αταίριαστοι", εβδομάδα με εβδομάδα, αποκάλυπταν έναν χαρακτήρα που δεν τον είχε προβλέψει ο αρχικός του