ΔΙΑΛΟΓΟΣ ΕΙΚΟΝΩΝ

[...] Με δεδομένες τις ανωτέρω δυσκολίες όπως και το γεγονός ότι δεν ήταν δυνατόν να έχω δει ζωντανά το μεγαλύτερο μέρος της παραστασιακής παραγωγής της Societas Raffaello Sanzio, υπήρξα ιδιαίτερα επιφυλακτικός απέναντι σε όλες τις γραπτές ή εικονικές μαρτυρίες που μπόρεσα να συγκεντρώσω, προβαίνοντας σε συνεχείς διασταυρώσεις. Εξάλλου, το αντικείμενο της έρευνας μου δεν ήταν μια ενδελεχής μελέτη του επιμέρους παραστασιακού υλικού της Ομάδας αλλά ο διάλογος σκηνικών εικόνων της και θεωρητικών τοποθετήσεων των μελών της με την αισθητική και την ιδεολογία του σουρρεαλισμού, όπως αυτές εκδηλώνονται πρωτίστως σε εικονικές του εκφράσεις: τη φωτογραφία και, δευτερευόντως, τη ζωγραφική. Περιορίστηκα, έτσι, σε εκείνο το επαληθευμένο υλικό που πλέον διέθετα και που θεώρησα πρόσφορο για την ανάδειξη του εν λόγω διαλόγου. Χωρίς, πάλι, αυτό να σημαίνει ότι δεν εμβάθυνα, όσο μου ήταν δυνατόν, στην όλη ιδεολογία και αισθητική της Ομάδας. Το αντίθετο θα καθιστούσε, άλλωστε, αδύνατον το δικό μου εγχείρημα. Όμως, εδώ, ομολογώ ότι συχνά αυτολογοκρίθηκα ώστε να μην ξεφύγω από τη βασική μου στόχευση, παρασυρόμενος από το θελκτικό υλικό μου: οι επιμέρους παραστασιολογικές μου ερμηνείες περιορίζονται στο λειτουργικά (για τη συγκεκριμένη προσέγγιση) αναγκαίο.

Αυτολογοκρίθηκα επίσης όσον αφορά στα ποικίλα διακείμενα του θεάτρου της Societas Raffaello Sanzio που εντόπιζα κατά τη ροή της έρευνας μου, όχι μόνο σε σχέση με τα ιστορικά καλλιτεχνικά ρεύματα -όπως ήδη αναφέρθηκε- αλλά και με τις σύγχρονες παραστατικές τέχνες. Για τον λόγο αυτόν, απουσιάζουν ολοσχερώς από τη μελέτη μου αυτήν αναφορές σε άλλα θεατρικά σχήματα, performances, δράσεις, στα οποία αναγνώρισα, έστω και σε επίπεδο διακειμενικών μονάδων ή ελάχιστων σκηνικών συνταγμάτων, κάποια σχέση με τη σκηνική γραφή της Societas.

Οι σημειώσεις από τη ζωντανή θέαση παραστάσεων διασταυρώθηκαν με την τυχόν βιντεοσκοπημένη εκδοχή τους. Οι όποιες διαφοροποιήσεις εντοπίστηκαν, και αφορούν στο συγκεκριμένο ερευνητικό αντικείμενο που με α