ΟΙ ΠΡΟΣΦΥΓΕΣ ΤΟΥ 1922

Η Μικρασιατική τραγωδία αποτελεί το πιο θλιβερό ορόσημο στη διαδρομή της ελληνικής Ιστορίας και το πιο ισχυρό πλήγμα εναντίον της εθνικής μας υποστάσεως και της εξαπλώσεως του Ελληνισμού, πλήγμα που συνέτριψε τις ελληνικές εστίες στον απέραντο χώρο, που προσδιορίζεται από τη Ριζούντα στο βορρά έως την Αλεξανδρέτα στο νότο και από τη Σμύρνη έως το βάθος, προς την έρημο της Άγκυρας. Ο Ελευθέριος Βενιζέλος, μιλώντας σε μια προεκλογική συγκέντρωση για τις Γερουσιαστικές εκλογές στις 21 Απριλίου 1929 είπε ανάμεσα σε άλλα: "Η καταστροφή η Μικρασιατική εξεταστέον αν δεν είναι μεγαλύτερα και από την πτώσιν της Κωνσταντινουπόλεως. Εις την πτώσιν της Κωνσταντινουπόλεως, το έθνος έμεινε εις τας εστίας του, υποταγμένον και δούλον, αλλά έμεινε συνεχίζον την ζωήν του εις τας εστίας του, δεν έπαθε την συμφοράν αυτήν την οποίαν έπαθε. . .". Η τρομερή ήττα και η τραγωδία που επακολούθησε ήταν η κορύφωση μιας εφιαλτικής πολιτικής της Τουρκίας, που άρχισε με την είσοδο της στον Α' Παγκόσμιο Πόλεμο (Οκτώβριος 1914), με την πίεση της Γερμανίας και με την εφαρμογή της πολιτικής της "λύσεως του εσωτερικού προβλήματος της Τουρκίας", ένας "αθώος" τίτλος που σήμαινε την εξόντωση των μειονοτήτων της Τουρκίας, με το σύνθημα "Η Τουρκία τουρκική" (αυτός ο "αθώος" τίτλος χρησιμοποιήθηκε και από τον Χίτλερ για την εξόντωση των Εβραίων και των μη Αρείων. Η πηγή της εμπνεύσεως ήταν η ίδια). (. . .) (ΑΠΟ ΤΟΝ ΠΡΟΛΟΓΟ ΤΗΣ ΕΚΔΟΣΗΣ)