ΓΚΙΡΓΚΙΑΛΕΙΣΟΝ Η ΤΟ ΣΤΟΙΧΕΙΟ Η ΚΥΡΑ-ΚΟΥΛΑ

[...] Η λέξη γκιργκιαλέισον, σύμφωνα και με τους γλωσσολογικούς νόμους των βορείων ιδιωμάτων είχε πολλά σύμφωνα, κάπως σκληρά αλλά και γαργαλιστικά. Χωρίς να γνωρίζουμε τη σημασία της λέξης - τόσο παραποιημένη ήταν στο διάβα του χρόνου- μας εξέφραζε πλήρως. Έμοιαζε περισσότερο με ιαχή πολέμου παρά κομμάτι υμνωδίας... [...] Η όλη πομπή είχε κάτι το σουρεαλιστικό, άγρια σουρεαλιστικό, με την πλέον σουρεαλιστική φιγούρα του παπά που τρέχοντας να προλάβει το ποίμνιο, σχεδόν πετούσε. Τα ράσα σηκωμένα ψηλά, να μην εμποδίζουν την κίνηση και τα γένια του να ανεμίζουν στον αέρα... [...] Πριν φύγω από το σπίτι μου έλεγε η μητέρα μου να μην τρέχω μπροστά από τα "άγια". Έπρεπε πρώτα να περάσουν τα "Άγια" που έπαιρναν όλο το "κακό" και τις αρρώστιες και μετά εμείς. Στο δρόμο ενώ τρέχαμε μπροστάρηδες, όλα τα κλαδιά των δέντρων ήταν γεμάτα με διάφορα κουρέλια που κρέμονταν απειλητικά. Στο χωριό δε στόλιζαν χριστουγεννιάτικο δέντρο, δεν ήταν στις παραδόσεις μας- αυτά όμως τα άγρια δέντρα, στολισμένα με κάθε λογής αποφόρια: κόκκινα, κίτρινα, πράσινα, μαύρα, άσπρα, φάνταζαν μάλλον σαν κάποιο τοπίο Αποκάλυψης. Αλίμονο αν κάποιο ακουμπούσε επάνω μας, θα παίρναμε την αρρώστια του. Εμείς όμως ως πραγματικοί μπροστάρηδες αψηφούσαμε τα θρυλούμενα, ξέραμε πολύ καλά υποσυνείδητα πως εμείς θα σηκώναμε το βαρύ φορτίο της μοίρας τους... (Από την παρουσίαση της έκδοσης)