ΓΕΩΡΓΙΟΣ ΚΑΦΑΝΤΑΡΗΣ - ΤΟΜΟΣ: 2

Γεννημένος στην Ανατολική Φραγκίστα Ευρυτανίας το 1873, ο Γεώργιος Καφαντάρης απετέλεσε, έως και το θάνατό του, το 1946, κεντρική φυσιογνωμία της πολιτικής ζωής της Ελλάδας. Βουλευτής, για πρώτη φορά το 1905, σφράγισε με την πολύπλευρη δράση του τέσσερις δεκαετίες έντονων πολιτικών ζυμώσεων. Ηγετική μορφή της βενιζελικής παράταξης, επανειλημμένα υπουργός κατά την περίοδο της βενιζελικής ανόρθωσης και του Μεσοπολέμου, αντιπρόεδρος της κεντρώας κυβέρνησης του Θεμιστοκλή Σοφούλη το 1945-1946, αλλά και πρωθυπουργός σε μια κρίσιμη καμπή μετά την υπογραφή της συνθήκης της Λωζάννης, ο Γ. Καφαντάρης έδωσε δυναμικό παρόν σε όλες τις σημαντικές εξελίξεις του πρώτου μισού του 20ού αιώνα. Στενός συνεργάτης του Ελευθερίου Βενιζέλου και "ανυποχώρητος" κήρυκας της αβασίλευτης δημοκρατίας, έθεσε ως μείζονα στόχο του, μετά το 1922/1923, την εθνική συνεννόηση και την υπέρβαση των διχαστικών διλημμάτων του παρελθόντος, επιδιώκοντας, αν και όχι πάντοτε με επιτυχία, τη δημιουργία μιας "τρίτης κατάστασης", η οποία θα γεφύρωνε το χάσμα ανάμεσα στις δύο παρατάξεις του Εθνικού Διχασμού. Πιστός στα δημοκρατικά του ιδεώδη και προσηλωμένος σε συγκεκριμένους κανόνες πολιτικής συμπεριφοράς, δεν δίστασε να συγκρουσθεί με ηγετικές προσωπικότητες του βενιζελικού χώρου από τον οποίο προερχόταν: τον Αλέξανδρο Παπαναστασίου, τον Γεώργιο Παπανδρέου, ακόμα και τον ίδιο τον Ε. Βενιζέλο.