ΤΑ ΠΟΙΗΜΑΤΑ ΤΟΥ 2017

Ογδόντα οκτώ ποιητές ανθολογούνται στην παρούσα έκδοση. Ο Ηλίας Κεφάλας και ο Κωνσταντίνος Μπούρας έσκυψαν με περισσή φροντίδα και αγάπη και διάβασαν περισσότερες από διακόσιες πενήντα συλλογές για να καταλήξουν στις ογδόντα οκτώ. Εγώ θα έλεγα ότι ήταν ανοιχτόκαρδοι και γενναιόδωροι, έχοντας συμπεριλάβει έναν μεγάλο αριθμό ποιητών. Το ερώτημα που προκύπτει είναι αν έχομε εδώ ογδόντα οκτώ ποιητές ή απλώς ογδόντα οκτώ ποιήματα παραγωγής του 2017 που ξεχώρισαν από τα πολύ περισσότερα. Μάλλον το δεύτερο ισχύει αφού το να είναι κανείς ποιητής δεν αρκεί να έχει γράψει έστω και ένα καλό ποίημα που ανθολογείται. Σημασία όμως έχει ότι υπάρχει αυτός ο τόμος που κρατάτε στα χέρια σας. Και υπάρχει για να μας υπενθυμίζει ότι η ποίηση είναι παρούσα έστω και αν δεν αντιδιαστέλλεται με κάτι το προφανές. Η ποίηση, αν δεν περιστρέφεται γύρω από τον εαυτό της, έχει τη δύναμη να μας ανεβάσει στο Έβερεστ ή να μας βυθίσει στα πιο σκοτεινά νερά του ωκεανού. Και, ευτυχώς, στον ανά χείρας μικρό τόμο, υπάρχουν μερικά ποιήματα που μπορούν να μας ταξιδέψουν μακριά από την δική μας πραγματικότητα.
Ένα από τα προβλήματα του σύγχρονου κόσμου είναι ότι πολλοί άνθρωποι είναι χωρίς καθόλου ρίζες (κάποτε είχαν) ενώ άλλοι είναι ξεριζωμένοι. Ο πλανήτης μας, λόγω του Διαδικτύου, έχει γίνει ένα χωριό. Όλος ο κόσμος είναι δικός μας αλλά εμείς δεν ανήκουμε πουθενά. Το ακριβώς αντίθετο συμβαίνει με τους ποιητές: ανήκουν κάπου αλλά ο κόσμος δεν είναι δικός τους. Οι ποιητές ανήκουν στη γλώσσα τους, στις λέξεις τους, στους στίχους τους, στις χώρες τους, στους συμπολίτες τους, εν τέλει στη γραφή τους. Όμως ο πλανήτης δεν είναι δικός τους. Και προσπαθούν να τον κατακτήσουν μέσω της ποίησης, προσπαθούν να αντιληφθούν ποιο το νόημα αυτού που λέμε «ζωή» και ποια είναι τα κλειδιά που ανοίγουν χαραμάδες στις πύλες της να φέξει λίγη λύτρωση πάνω τους. Γιατί η ποίηση δεν είναι κάτι ανώφελο και άχρηστο, όπως ισχυρίζονται οι τεχνοκράτες. (Από τον πρόλογο του επιμελητή της σειράς, Ντίνου Σιώτη)