ΙΣΤΟΡΙΕΣ ΤΟΥ ΔΡΟΜΟΥ

Ξημερώνει...
Εδώ και μέρες έχει λήξει η δόση του δανείου. Αιτία η καθυστέρηση πληρωμής στην εργασία μου. Έτσι σήμερα πρέπει να κατέβω στο κέντρο της πόλης, όχι μόνο για την ενημέρωση του λογαριασμού αλλά και για άλλες προσωπικές υποχρεώσεις. Προχωρώντας γρήγορα στην Μητροπόλεως, πέφτω πάνω σε ένα εκνευρισμένο, νεαρό ζευγάρι κι ακούω έναν απίστευτο διάλογο στη μέση του δρόμου.
-«Μα είναι δυνατόν να μην βλέπεις την αλήθεια; Πόσα ακόμη ψέματα θα ανέχεσαι να ακούς από τον Τάσο;»
-«Και τι να κάνω; Να του πω την αλήθεια; Ότι δεν τον θέλω πια; Ότι αγαπώ εσένα;»
-«Αυτό ακριβώς!!!» «Και σήμερα!!!»
Αναρωτιέμαι, εκτός από τον σκύλο που με πήρε στο κατόπι, από τη στιγμή που κατέβηκα από το λεωφορείο, που πιθανώς να ζητάει τροφή ή νερό, τι άλλο θα δουν τα μάτια μου! Λίγα μέτρα πιο κάτω συναντώ έναν συνομήλικο μου, πιστεύοντας πως κάπου τον ξέρω. Δεν είναι η πρώτη φορά που μου συμβαίνει κάτι παρόμοιο. Βλέπω, μερικές φορές ένα πρόσωπο και αισθάνομαι μία απίστευτη οικειότητα μαζί του. Κάτι μου θυμίζει ο τρόπος που περπατάει. Ολίγο σαν να παρελαύνει μου μοιάζει. Έναν συμμαθητή μου τον Γιώργο θυμίζει, μα πάλι τίποτα δεν είναι σίγουρο.
-«Γιώργο;» τολμώ να προσφωνήσω και γυρίζοντας ο ξανθός κύριος μου απαντά..
-«Θανάσης το όνομά μου». Κοντοστέκομαι, νοιώθω ντροπή, ενοχή, κοκκινίζω.
-«Είστε καλά Κύριε; Μήπως θέλετε λίγο νερό;» μου πιάνει το μπράτσο να με στηρίξει.. [...] ("Το εικοσιτετράωρο του δρόμου", από την έκδοση)