6 ΥΠΕΡ ΡΕΑΛΙΣΤΙΚΑ ΔΙΗΓΗΜΑΤΑ

Παρουσίαση
Προς το τέλος του καλοκαιριού, κάνει συχνά στο Βερολίνο όμορφες μέρες. Ο ήλιος διαπερνάει χαρωπά τα σύννεφα κι ο υγρός αέρας που αιωρείται στους δρόμους της πόλης εξατμίζεται απαλά απ' τις ακτίνες του. Παρατηρούνται μακριές σειρές από περιπατητές, ένα πολύχρωμο πλήθος από κομψά άτομα, καλούς αστούς ντυμένους γιορτινά μαζί με τις γυναίκες και τα παιδιά τους, εκκλησιαστικούς, Εβραίους, καθηγητές, πόρνες, αξιωματικούς, χορευτές - βλέπει κανείς όλους αυτούς να περνάνε στις αλέες με τις φιλύρες και να κατευθύνονται προς τον Βοτανικό Κήπο. Σε λίγο όλα τα τραπέζια στου Κλάους και στου Βέμπερ είναι κατειλημμένα. Ο καφές από ραδίκι αχνίζει σε στριφογυριστές πυραμίδες, οι νέοι ανάβουν τα τσιγάρα τους, όλοι μιλάνε, συζητάνε για τον πόλεμο ή την ειρήνη, για τα παπούτσια της κυρίας Μπέτμαν, την τελευταία συμφωνία εμπορίου, την υποτίμηση των νομισμάτων, μέχρις ότου όλες οι συζητήσεις αυτές χαθούν μες στις πρώτες στροφές μιας "αριέτας" του Φανσόν, που με τη συνοδεία μιας ξεκούρδιστης άρπας, δύο ραγισμένων βιολιών κι ενός ασθματικού κλαρινέτου, έρχονται να ταλαιπωρήσουν τους ακροατές και να ταλαιπωρηθούν και τα ίδια. Πολύ κοντά στο κιγκλιδωτό που χωρίζει απ' το δρόμο τη ροτόντα του Βέμπερ, υπάρχουν πολλά τραπεζάκια με καρέκλες του κήπου· εδώ αναπνέει κανείς καθαρό αέρα, παρατηρεί με άνεση αυτούς που πηγαινοέρχονται, κι έχει απομακρυνθεί από την κακοφωνία του βουητού αυτής της καταραμένης ορχήστρας: εδώ έκατσα κι αφέθηκα στις μικρές παρεκτροπές της φαντασίας μου που φέρνουν μπρος μου αδιάκοπα πρόσωπα φιλικά, που μ' αυτούς συζητάω στην τύχη για την τέχνη και τις επιστήμες, και κάθε τι που συντελεί στην πνευματική χαρά του ανθρώπου. Η μάζα των περιπατητών περνάει από μπροστά μου, όλο και πιο πυκνή, πιο ανάκατη, μα τίποτα δεν μ' ενοχλεί, τίποτα δε με αποσπά απ' τους φανταστικούς φίλους μου. Ένα ξινό βαλς από τα καταραμένα όργανα μου θυμίζει κάπου κάπου το βασίλειο των σκιών· δεν ακούς παρά το φωνακλάδικο ήχο των βιολιών και το κλαρινέτο που γκαρίζει. Οι αιώνιες οκτάβες με τ