ΕΠΙΧΕΙΡΗΜΑΤΙΚΗ ΔΕΟΝΤΟΛΟΓΙΑ ΚΑΙ ΠΡΑΚΤΙΚΗ

Κατά τη διάρκεια της δεκαετίας του 1950 αναπτύχθηκαν οι προϋποθέσεις για να δημιουργηθεί μια νέα αντίληψη-προσέγγιση για την επιχειρηματική ηθική και την κοινωνική ευθύνη των επιχειρήσεων. Οι Οικονομικές Σχολές-θεωρίες, μέχρι τότε, υποστήριζαν πως μοναδική υποχρέωση των επιχειρήσεων ήταν να προσφέρουν κέρδη στους μέτοχους τους. Η τάση αυτή εγκαταλείφθηκε αρχικά από τις μεγάλες πολυεθνικές επιχειρήσεις και στη συνεχεία από τις μικρότερες, κάτω από τις πιέσεις των κρατών, αλλά και των μη κυβερνητικών οργανώσεων, με αποτέλεσμα η σύνδεση της επιχειρηματικής ανάπτυξης με το κοινωνικό σύνολο να γίνεται ολοένα και πιο έντονη. Η δεοντολογία της εργασίας και ο κώδικας αρχών, που πρέπει να διέπει τις επιχειρήσεις, καταγράφονται ως καινούριες κατακτήσεις των εργαζόμενων.

Η σχέση των επιχειρήσεων με την κοινωνία αλλάζει, αφού οι ίδιες οι επιχειρήσεις δεν στοχεύουν μόνο στην ανάληψη επιχειρηματικών πρωτοβουλιών με σκοπό την κερδοφορία, αλλά ενδιαφέρονται επίσης και για τη δημιουργία ενός κοινωνικού προσώπου-προφίλ, κοινωνικά αποδεκτού, κατά τρόπο που μπορούμε να μιλάμε για μια εταιρική κοινωνική ευθύνη, που συμβάλλει στην ηθική τους διάσταση. Με αλλά λόγια, οι προκλήσεις αυτές οριοθέτησαν τις άξιες και τις αρχές για την ανάπτυξη της ποιότητας της εργασιακής ζωής και της ηθικής υφής στους κόλπους των επιχειρήσεων.