Η ΠΟΛΗ ΠΟΥ ΔΕΝ ΗΘΕΛΑ ΝΑ ΘΥΜΑΜΑΙ ΤΟ ΟΝΟΜΑ ΤΗΣ

Με αφορμή ένα reunion της τάξης του, τριάντα χρόνια μετά, θα επιστρέψει πίσω στην πόλη που μεγάλωσε. Εκεί θα μπει σε μία ιδιότυπη μηχανή του χρόνου και θα ξεκινήσει ένα ταξίδι στον χρόνο με μικρές αυτοτελείς ιστορίες, που όλες όμως συνδέονται κάπως μεταξύ τους.
Το ταξίδι του ξεκινάει στην πλατεία των Λιονταριών, που υπάρχουν χυμένες κολόνιες στον δρόμο και πειρατικά καράβια, πετάγεται για λίγο στα νότια παράλια, που πέφτει από μπαλκόνια, ταξιδεύει με τα παλιά πλοία της Κρήτης και ζει απίστευτες ιστορίες, ακούει ραδιοφωνικό θέατρο σε μια μικρή αποθήκη κάπου κοντά στον Άγιο Μηνά, ξεσαλώνει στην παλιά "Αθηνά", πάει στο Ανωγειανό Δημοτικό και στο 2ο Γενικό Γυμνάσιο και Λύκειο. Βλέπει πεθαμένους νεκροθάφτες που τον βρίζουν, φλερτάρει με όμορφα φαντάσματα σε πάρτι, βλέπει πλοία-φαντάσματα στον Άγιο Νικόλαο και ακούει ριζίτικα σε χασαποταβέρνες.
Πριν χαθεί σ' ένα δάσος κάπου στη Μακεδονία, περνάει μια βόλτα από το "Καφεθέατρο", τρώει ζεστές καραμέλες μέντες στο Καμαράκι και βλέπει πεθαμένους αρχιεπισκόπους να κουνιούνται στον Άγιο Μηνά. Τέλος, παίρνει ένα παλιό ταξί Opel Record και γυρίζει πίσω στις 23 Μαΐου του 1941, την ώρα των βομβαρδισμών από τους Γερμανούς, παίρνει μέρος σε μάχες με τους Τούρκους σε μοναστήρια-φρούρια στο Πετροκεφάλι, ακούει "Carmen" στο γυμναστήριο του Τσακιρίδη και καταλήγει στο ξενοδοχείο του...
...την Παρασκευή 20 Δεκεμβρίου του 2019, λίγο πριν τις εννιά το βράδυ, λίγο πριν το ραντεβού του δηλαδή με παλιούς φίλους που έχει να δει τριάντα χρόνια. (Από την παρουσίαση στο οπισθόφυλλο του βιβλίου)