ΤΟΥΜΠΑ ...ΚΑΙ ΤΟΥΜΠΑΛΙΝ

[...] Οι πρωταγωνιστές της "Τούμπα" έχουν γεννηθεί γιοι και κόρες.
Οι "γιοι" και οι "κόρες" τρώνε τούμπες. Τούμπες αστείες, τούμπες με τις οποίες τρώνε τα μούτρα τους, τούμπες που τους γυρνάνε εκεί απ' όπου ξεκίνησαν για την τούμπα. Έτσι είναι η τούμπα, καταλήγεις εκεί απ' όπου ξεκίνησες. Οι χειρότερες τούμπες είναι αυτές οι οποίες πονάνε αλλά προκαλούν γέλιο στους άλλους και σε κάνουν να νιώθεις την ντροπή και την υποχρέωση να γελάσεις και εσύ με τον πόνο σου...
Οι ιστορίες δεν είναι αυτοβιογραφικές. Ωστόσο, πρόκειται για πραγματικές καταστάσεις, αληθινά συναισθήματα και ανθρώπους του παρόντος και του παρελθόντος μου, ανακατεμένα όλα στον κουβά του μυαλού μου με αρκετή δόση μιας μορφής επιλεγμένης και επιβεβλημένης δυσλεξίας.
Οι πρωταγωνιστές μου είναι πολλοί και διαφορετικοί στις δύο συλλογές διηγημάτων μου "Τούμπα" "...και τούμπαλιν". Ωστόσο, όλοι τους έχουν πράσινα μάτια, ένα κουτάκι γεμάτο αναμνηστικά της παιδικής τους ηλικίας, ένα μικρό, υπερκινητικό σκυλάκι κανίς-γκριφόν, βλέπουν εφιάλτες αλλά και συνειδητά, κατευθυνόμενα όνειρα και έχουν διαβάσει το "Εκατό χρόνια μοναξιά" του Μάρκες. Όλα τα παραπάνω ισχύουν ακόμα και αν πρόκειται για ένα μικρό, ανασφαλές παιδάκι, μια γιαγιά με άνοια, έναν ινδιάνο, έναν ψαρά ή έναν κόντε της παλιάς εποχής, ένα πρεζάκι στην Ομόνοια, έναν άστεγο στην Κλαυθμώνος, μια Άννα που αναζητά τη σεξουαλικότητά της ή έναν γιο που δεν γεννήθηκε ποτέ. Επίσης, ισχύουν τόσο στη Ζάκυνθο όσο και στην Αθήνα, τη Σαμοθράκη, τη Μαδρίτη, το Παρίσι, τόσο στη Βηθλεέμ όσο και στην υποθετικά δίδυμη χώρα της Ελλάδας, την Παλλάδα, στην πόλη των κλεφτών και των αστυνομικών και σε ένα μικρό, τελικά, κίτρινο δωμάτιο.
Μπορεί κάποιοι αναγνώστες να βρουν και άλλα κοινά στοιχεία στους πρωταγωνιστές τόσο διαφορετικών ιστοριών. Τα κοινά αυτά στοιχεία μπορεί να οφείλονται στο ότι όλοι αυτοί οι αυθεντικοί τύποι γεννήθηκαν στο ίδιο μυαλό ή στο ότι τελικά όλες αυτές οι ιστορίες μέσα μου αποτελούσαν τα διαφορετικά επεισόδια της ζωής ενός μόνο ατόμου από την παιδική