Ο Γιάννης Μαλούχος είναι μια σημαντική προσωπικότητα του μεταπολεμικού μας θεάτρου. Είναι αυτό που συνήθως ονομάζουμε "πολύτιμος ηθοποιός". Παλιότερα το είδος αυτού του θεατρίνου ονομαζόταν "τυπίστας" και, αν ανατρέξουμε στο αρχαίο θέατρο, ήταν ο τρίτος υποκριτής του τραγικού και κωμικού θεάτρου.
Οι δύο πρώτοι εναλλάσσονταν στους βασικούς ρόλους, π.χ. αυτός που στις Βάκχες του Ευριπίδη υποδυόταν τον Πενθέα, υποδυόταν και τη μητέρα του Αγαύη! Η Ισμήνη έπαιζε και τον Αίμονα! Ο τρίτος, όμως, υποκριτής έπαιζε παραμάνες, δούλους, αγγελιοφόρους, τον Αίγισθο, τον φύλακα στην Αντιγόνη. Αντιλαμβάνεται κανείς πως ο τρίτος υποκριτής ήταν πολύτιμος, αφού είχε τη δυνατότητα, στην ίδια τραγωδία, να υποδυθεί και τρεις και τέσσερις ρόλους. Τέτοιοι πολύτιμοι ηθοποιοί υπάρχουν και στο σύγχρονο θέατρο, μόνο που δεν υποδύονται πολλούς ρόλους στο ίδιο έργο, αλλά διάφορους τύπους και χαρακτήρες σε διαφορετικά έργα των ποικίλων ειδών της θεατρικής δραματουργίας, είτε κωμικούς, είτε τυπίστες, είτε δραματικούς, είτε σατιρικούς, ακόμη και επιθεωρησιακούς. Ο Γιάννης Μαλούχος, και στο θέατρο και στο σινεμά, ευδοκίμησε σε τέτοιους ρόλους και το τάλαντό του κατόρθωσε να τους εγγράψει στη μνήμη μας και για τρεις γενιές θεατών να είναι και αναγνωρίσιμος και αγαπητός. Εξάλλου, η πολυσημία του ταλάντου του τον καθιστά και υπόδειγμα μίμησης νεώτερων συναδέλφων του.
Τον έχω χαρεί και στο σινεμά, αλλά και στον Λόρκα, δηλαδή σε Έλληνα ναυτάκι και Ισπανό παπουτσή. Αυτό το υποκριτικό φάσμα είναι τόσο ευρύ που μόνο όσοι κατέχουν την τέχνη του θεάτρου από τα μέσα της μπορούν να καταλάβουν. Η συνεχής μεταμορφωτική ιδιοφυΐα του Μαλούχου τον καθιστά υπόδειγμα αναφοράς, διότι, κάθε φορά που κάποιος θίασος ή σκηνοθέτης προσπαθούν να αναζητήσουν τεχνίτες για να καταρτίσουν τη διανομή, συχνά ακούγεται η φράση: "Αυτός ο ρόλος θέλει Μαλούχο!"
Η βιογραφία του που έχω την τιμή να προλογίζω είναι μια εποποιία του Έλληνα ηθοποιού που δεν άλλαξε από την εποχή του Ταβουλάρη έως την εποχή του Χρέλια.
Του τελευταίου, μά

Δείτε Σχετικά βιβλία