ΜΑΝΤΩ ΜΑΥΡΟΓΕΝΟΥΣ

Η Μαντώ Μαυρογένους δεν πίστευε, πώς μπορούσε κανείς να περιμένει να ετοιμαστούν σοβαρά τα πνεύματα για τον αγώνα της ελευθερίας.
Η φλογερή της ανυπομονησία ποθούσε να προσδιοριστεί σκοπός άμεσος και πρακτικός, να μελετηθούν τα μέσα, να ετοιμαστούν κι αυτά και τα πρόσωπα που θα τα κινούσαν. Τα μάτια της πολιορκούσαν οι πιο συνταρακτικές ορασιές: γενικοί ξεσηκωμοί των ραγιάδων, μάχες σκληρές, αιματηρότητες, μέσα στις πολιτείες, στην πρωτεύουσα την ίδια των Σουλτάνων, ήρωες που παίρνουν με το σπαθί τους κάστρα, λάβαρα που κυματίζουν νικηφόρα πάνω από ρημαδιά, φλόγες και καπνούς και στ' αυτιά της πιο τολμηρά γιουρούσια... Ζούσε σε μία ατμόσφαιρα πυρετού και, συχνά, ο ύπνος της γινότανε πολύ δύσκολος. Πάνω στην ορμή της καρδιάς της παραμέρισε και παρθενική ντροπή και το ζωηρότατο αίσθημα που είχε για τις ιεραρχικές αποστάσεις, που δημιουργούν η ηλικία και η θέση: αποφάσισε να ιδεί δύο πρόσωπα, τον Καποδίστρια και τον Υψηλάντη να τους μιλήσει πάνω σ' αυτά, με την αφέλεια της νιότης πίστευε πώς θα άναβε στα στήθη τους τη μεγαλύτερη φωτιά.
Η ΚΡΗΤΗ ΤΟ 1821
Ήρθε η ώρα να μιλήσουμε για την Κρήτη! Ας ανοίξουμε διάπλατη πόρτα για να μπει το ηρωικό νησί και να πάρει τη θέση που ταιριάζει στις θυσίες του και στις πολλές επαναστάσεις του. Το αδίκησαν οι ιστορικοί του αγώνα. Και μαζί τους ένα μεγάλο μέρος, το απληροφόρητο, της κοινής γνώμης... Και όμως αίμα ηρώων και μαρτύρων έχει γράψει στα βουνά, τα κάστρα και τους κάμπους της, σελίδες αντάξιες των καλλιτέρων της Ελλάδας. Ίσως και ανώτερες... (Σπύρος Μελάς, από την παρουσίαση στο οπισθόφυλλο του βιβλίου)