Η ΣΥΝΟΔΟΣ ΤΩΝ ΝΕΩΝ ΠΑΤΡΩΝ (1276/1277)

Από τα λιγότερο γνωστά γεγονότα της ελληνικής μεσαιωνικής ιστορίας είναι και αυτά που καταγράφονται στην παρούσα σύντομη μονογραφία, ήτοι τα του πολέμου του ηγεμόνα των Νέων Πατρών (Υπάτης) κατά του Βυζαντίου, αλλά και τις προηγούμενες και τις επόμενες παράπλευρες εξελίξεις σε περίοδο περίπου μιας εικοσιπενταετίας. Η ιστόρηση αρχίζει με τη μάχη της Πελαγονίας (το 1259), στα βόρεια της Καστοριάς, μεταξύ των στρατευμάτων της Νίκαιας, υπό την ηγεσία του δεσπότη Ιωάννη Παλαιολόγου, αδελφού του αυτοκράτορα τότε της Νίκαιας (δύο χρόνια πριν από την ανάκτηση της Κωνσταντινούπολης (το 1261) από τον Μιχαήλ Η' Παλαιολόγο), κατά του δεσποτάτου της Ηπείρου, υπό την ηγεσία του Μιχαήλ Β' Αγγέλου, με τη βοήθεια των δύο Φράγκων γαμβρών του, της Σικελίας και του Μορέως, και του γιου του ηγεμόνα των Νέων Πατρών Ιωάννου Α' Δούκα. Αυτή η μάχη κρίθηκε από τα μάτια της ωραίας συζύγου του τελευταίου, που τον ανάγκασαν να αλλάξει στρατόπεδο και να συμπαραταχθεί με τα στρατεύματα του Παλαιολόγου. Σημαντικότερο όμως γεγονός αυτής της περιόδου είναι η σύνοδος των Νέων Πατρών. Η ένωση των Εκκλησιών στη Λυών (το 1274) στάθηκε η αφορμή να αναδειχθεί η Υπάτη ως προστάτιδα της ορθοδοξίας. Πιστοί από όλα τα μέρη της αυτοκρατορίας προσέρχονταν στην πόλη. Η κινητοποίηση του λαού από όλα τα μέρη του Βυζαντίου προκάλεσε την επέμβαση του αυτοκράτορα κατά των Νέων Πατρών, με επικεφαλής τον Ιωάννη Παλαιολόγο, με τα αποτελέσματα που αναλύονται στη συνέχεια. Ο πόλεμος των Νέων Πατρών που ακολούθησε τις εξελίξεις, παρόλη τη σημασία του, δεν μελετήθηκε από τους ερευνητές όσο έπρεπε. (Από την παρουσίαση στο οπισθόφυλλο του βιβλίου)