ΤΟ ΕΛΛΗΝΙΚΟ ΔΙΗΓΗΜΑ ΤΟΥ 20ΟΥ ΑΙΩΝΑ. ΠΡΟΣΕΓΓΙΣΕΙΣ

«Υποκείμενο στο φύλο αλλά και υποκειμενοποιούμενο (καθιστάμενο υποκείμενο) από το φύλο», γράφει η Butler στα Σώματα με σημασία. Μπορεί η γλώσσα, και κατ’ επέκταση η λογοτεχνία, να άρει ή να δημιουργήσει κοινωνικά πρότυπα; Πώς οδηγηθήκαμε στις θεωρίες φύλου; Καθώς ξεδιπλώνεται ιστορικά η ανάπτυξη των τριών φεμινιστικών κυμάτων η θεωρητική διερεύνηση της κοινωνικής κατασκευής συνδέεται ιστορικά, φιλοσοφικά και θεωρητικά με τις θεωρίες φύλου. Από πού αντλεί τις ρίζες της η έμφυλη κριτική; Υφίσταται το «Άλλο» ως κειμενική πραγματικότητα; Είναι η καταπιεστική διάσταση της κοινωνίας που πυροδοτεί τα πρώτα φεμινιστικά κύματα για να καταλήξουν στην επιτελεστικότητα του φύλου της Butler; Τι είναι το βιολογικό φύλο και η «γυναικεία γραφή»; Τι είναι ο «φαλλογοκεντρισμός» και τι σημαίνει κοινωνική και ψυχολογική κατασκευή του γυναικείου λόγου και συνεπώς της γυναικείας ταυτότητας; Είναι το γράψιμο από μόνο του μια αμφιφυλόφιλη πρακτική; Αληθεύει ο ισχυρισμός της Ellen Cixous για τη «γυναικεία γραφή»; Δηλώνει πράγματι ηττημένη η γυναίκα συγγραφέας του 20ου αιώνα;
Έξι διηγήματα, βασικών εκπροσώπων της Γενιάς του ’30, των Μ. Καραγάτση, Αγ. Τερζάκη, Α. Εμπειρίκου, Ν. Λαπαθιώτη, Ε. Αλεξίου και Γ. Καζαντζάκη, επιχειρούν μια κριτική προσέγγιση των δημιουργών τους, δια μέσου των σπουδών φύλου και της φεμινιστικής θεωρίας, συνδέουν τη λογοτεχνική μελέτη με την ιστορία των τελευταίων αιώνων, ενώ διερευνούν τον ρόλο των αντίστοιχων κοινωνικών, πολιτιστικών, πολιτισμικών και επιστημονικών επιρροών.