ΡΙΜΑΧΟ

Τρία χρόνια μετά τη Νύφη του Ιούλη (Βραβείο Jean Moreas για την καλύτερη ποιητική συλλογή του 2019 και συμπερίληψη στη βραχεία λίστα των Κρατικών Βραβείων Ποίησης της Ελλάδος του ιδίου έτους), ο Παναγιώτης Νικολαΐδης επανέρχεται με την ποιητική συλλογή Ριμαχό και ανασταίνει, μετά από σαράντα χρόνια, τη σημαντικότερη ποιητική περσόνα της νεότερης κυπριακής ποίησης. Ο σύγχρονος Ριμαχό του Νικολαΐδη, αλλά και η αγαπημένη του Ριμαχόνα (η Κύπρος, η Ελλάδα, η ποίηση, η αγαπημένη) δεν αποκαλύπτουν μόνο όψεις και προβληματισμούς της προσωπικότητας του συγγραφέα, αλλά αποτελούν αισθητικά δραστικά προσωπεία που αντικατοπτρίζουν την ποιητική και πολιτική ηθική του ποιητή, η οποία δεν προϋποθέτει την εύκολη αναχώρηση-φυγή από το κοινωνικοπολιτικό πεδίο, αλλά αντίθετα επιβάλλει στον δημιουργό τον δύσκολο, τραχύ δρόμο της αδέκαστης δημόσιας κρίσης. Η συγκλονιστική περσόνα, με άλλα λόγια, του Ριμαχό συμπυκνώνει τους δύο πόλους της ποιητικής και πολιτικής ηθικής του Νικολαΐδη στην ίδια λέξη: ρίμα και μάχη. Έχουμε, επομένως, ενώπιόν μας, από τη μια πλευρά, μια ποίηση-ρίμα κοινωνικά μαχητική και ανυπότακτη, μια ποίηση πολιτική που στηλιτεύει και προειδοποιεί για την αλλοτρίωση και τον εφησυχασμό του ανθρώπου και της εξουσίας απέναντι στους κινδύνους που απειλούν την Κύπρο, την Ελλάδα, αλλά και τον κόσμο, και, από την άλλη, μια ποίηση-ρίμα που μάχεται και επιτυγχάνει, εντέλει, να παραμείνει τέχνη αισθητικά δικαιωμένη, παρά το υπαρξιακό, ερωτικό, κοινωνικό και πολιτικό της φορτίο.