Ο ΗΓΕΤΗΣ ΠΟΥ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΗΓΕΤΗΣ

Αυτή η έρευνα προσφέρει περαιτέρω γνώση η οποία αφορά το πώς οι σχολικοί ηγέτες πραγματεύονται τη δύναμή τους στην καθημερινή αλληλεπίδραση που έχουν με τα μέλη της σχολικής κοινότητας (υποδιευθυντές, καθηγητικό προσωπικό και μαθητές) και τους τρόπους με τους οποίους αυτή η διαδικασία επηρεάζει τα στιλ διοίκησης που κυριαρχούν. Παρουσιάζει μία μελέτη περίπτωσης, η οποία διεξήχθη σε ένα σχολείο δευτεροβάθμιας εκπαίδευσης, και τα δεδομένα που συλλέχθηκαν παρουσιάζουν μια μικροπολιτική ανάλυση των ειδών διοίκησης που χρησιμοποίησε ένας διευθυντής. Τα αποτελέσματα της έρευνας εναρμονίζονται με προηγούμενες έρευνες οι οποίες τονίζουν ότι τα πολύ συγκεντρωτικά εκπαιδευτικά συστήματα παρεμποδίζουν τους διευθυντές να ασκήσουν ηγεσία. Ο διευθυντής υποθέτει ότι ο ρόλος του είναι να εισαγάγει είδη διοίκησης που εξασφαλίζουν την ομαλή λειτουργία του σχολείου από μια διαπροσωπική και ιεραρχική οπτική η οποία χαρακτηρίζεται από την αποφυγή συγκρούσεων. Η προσέγγιση της αποφυγής συγκρούσεων από μέρους του διευθυντή επέτρεψε στους μαθητές να παραβιάζουν τους κανονισμούς, προκαλώντας επαγγελματική δυσαρέσκεια ανάμεσα στους καθηγητές. Η έλλειψη ηγεσίας και η αποποίηση των ευθυνών δημιούργησε ένα κενό το οποίο επέτρεψε να ευδοκιμήσει μια νοοτροπία αποσύνδεσης, με αποτέλεσμα ο διευθυντής, οι υποδιευθυντές και οι καθηγητές να είναι αποκομμένοι από τους επαγγελματικούς τους ρόλους. Η νοοτροπία αποσύνδεσης του προσωπικού επηρέασε την αίσθηση του ανήκειν στους μαθητές (ανήκω και μου ανήκει) στη σχολική κοινότητα. Τα αποτελέσματα επιδεικνύουν τον ανεπαρκή ρόλο του σχολείου ως επαγγελματικό ίδρυμα, ένα μέρος όπου διαμορφώνονται οι απόψεις νέων ανθρώπων (πολιτών).