ΤΑ ΚΑΡΑΓΚΙΟΖΙΚΑ ΤΗΣ ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗΣ

Το θέ­α­τρο σκι­ών έχει εξα­φα­νι­στεί σχε­δόν κά­τω από έναν όγκο σύγ­χρο­νων θε­α­μά­των, που και πιο φα­ντα­χτε­ρά είναι και πιο κο­ντά στα δυ­τι­κά πλέ­ον πρό­τυ­πά μας. Επι­βι­ώ­νει μό­νο ως στοι­χείο της πα­ρά­δο­σης μέ­σα από το με­ρά­κι κά­ποι­ων ρο­μα­ντι­κών κα­ρα­γκι­ο­ζο­παι­χτών.

Ο Κα­ρα­γκι­ό­ζης όμως σαν ήρω­ας πι­στεύ­ου­με πως ζει και δρα και είναι ανα­γνω­ρί­σι­μος, ώστε εμείς τον βλέ­που­με να κυ­κλο­φο­ρεί ανά­με­σά μας. Να ψω­νί­ζει στις λα­ϊ­κές, να μα­λώ­νει στις ουρές, να βι­ά­ζε­ται να πε­ρά­σει πρώ­τος, να είναι θύ­μα των επι­τή­δει­ων, να μι­λάει με το κι­νη­τό του μέ­σα στο αστι­κό λε­ω­φο­ρείο, να σπρώ­χνε­ται και να σπρώ­χνει, να δι­α­μαρ­τύ­ρε­ται και να χει­ρο­κρο­τεί, να εκλέ­γει και να εκλέ­γε­ται. Αυτόν τον ήρωα θέ­λα­με για τα έρ­γα μας, έρ­γα που γρά­φτη­καν όχι πια για το θέ­α­τρο Σκι­ών, αλ­λά για ένα πραγ­μα­τι­κό θέ­α­τρο με ηθο­ποι­ούς.

Η δρά­ση του στη Θεσ­σα­λο­νί­κη δεν επι­λέ­χτη­κε από έναν δι­κό μας εθνι­κο­λα­ϊ­κί­στι­κο το­πι­κι­σμό, αλ­λά γι­α­τί σ’ αυτήν ην πό­λη, όπου ακό­μα και σή­με­ρα δί­νουν τα ρα­ντε­βού τους η Ανα­το­λή με τη Δύ­ση, ο Κα­ρα­γκι­ό­ζης μας νο­μί­ζου­με πως νι­ώ­θει πιο βο­λι­κά να πε­ρι­φέ­ρει τις κα­τερ­γα­ρι­ές του από τα σο­κά­κια του Γε­ντί Κου­λέ ως τις φω­τι­σμέ­νες λε­ω­φό­ρους της Δι­ε­θνούς Έκ­θε­σης.