ΜΑΝΔΡΑΓΟΡΑΣ, ΤΕΥΧΟΣ 68

Συνήθως οι επέτειοι, αναφορά σε ένα αξιομνημόνευτο γεγονός, αν δεν είναι εθνικοί αφορούν έναν στενό πυρήνα ανθρώπων που σχετίζονται άμεσα με το συμβάν. Δεν έχουν τόσο εορταστικό χαρακτήρα όσο αποτελούν μιαν ευκαιρία για αποτίμηση, αξιολόγηση όσων διαδραματίστηκαν στο μεσοδιάστημα. Με αυτήν την έννοια τα 30χρονα του Μανδραγόρα, από τον μακρινό Μάη του 1993 στα Εξάρχεια, στον 7ο [ουρανό] αρχικά και στη συνέχεια στον 6ο όροφο της Θεμιστοκλέους 34 & Ακαδημίας περισσότερο προσφέρονται για περισυλλογή παρά για παράτες. Ίσως κάποτε μας δοθεί η ευκαιρία να θυμηθούμε τα ευτράπελα, τις ωραίες και δύσκολες στιγμές, τις πολλές παρουσίες και απουσίες. Σαν view master περνούν από μπρος μας εικόνες: όρθιοι οι περισσότεροι (γιατί οι καρέκλες λιγοστές κι ο χώρος στενός) να ανταλλάσουμε δυναμικά απόψεις για το όνομα, τις χαρτομακέτες και τα σχέδια με το λογότυπο να πηγαινοέρχονται από χέρι σε χέρι, τον Μιχάλη Κατσαρό μονίμως παρών, τα ωραία 4στιχα της κ. Καλλιόπης Κρητικάκη με το Νίσυρος η πατρίδα μου (πρώτη μας έκδοση), τον τότε άγνωστό μας Γιώργο Άλμη που από την Ακαδημία Πλάτωνος μας εντόπισε στα Εξάρχεια (για να ανταμώνουν έκτοτε οι πορείες μας –κυριολεκτικά και μεταφορικά– άλλοτε στους δρόμους κι άλλοτε στα καφενεία, τον Θανάση Κωσταβάρα και την Αγγελική στο μέχρι πρωίας millennium Ιθάκης & Καλύμνου (ακριβώς απέναντι από το σπίτι του Νίκου Σιαπκίδη που στήθηκε το πρώτο τεύχος της Επιθεώρησης Τέχνης –βαριά από τότε παρακαταθήκη), τον Χρήστο Ηλιόπουλο, τον Αντρέα Παγουλάτο τον Λάμπρο Σπυριούνη –κατά σειράν αναχώρησης–, τον Γιάννη Πομώνη με τη «λαθροχειρία κλίμακος», τα πάρτι στήριξης και τις βραδιές στη Σίνα 16 –ένας θεός ξέρει πού θα καταλήξει το ιστορικά φορτισμένο κτίριο–, τα προσωπικά μου αδιέξοδα και ν’ ατενίζω το βάραθρο κάτω απ’ τα πόδια μου της Ακαδημίας, την εμβληματική ροκού Μίνα –το στήριγμα του στηρίγματος ω μέγιστη Μίνα, τη Γιολάντα, τις αγωνίες, τις αγωνίες, τις αγωνίες, τις αγωνίες να βρούμε λεφτά… να ολοκληρώσουμε την ύλη… να μη χαθούν πάλι όλα τ’ αρχεία (συνέβη κι