Αποσπερίζω με το Nου…
Η φεγγαρολουσμένη θύμηση καληνωρίζει την παιδική μου ζήση.
Τη ζήση την ανέμελη, τη φτωχική μα…πλούσα, με τα κοντοπαντέλονα ξυπόλητα σεργιάνια στις γειτονιές και στα σοκάκια της χαρασανής πρωτόφαντης ματιάς μου στον κόσμο. Πόσα και πόσα δεν αντίκρισαν τα παιδικά μου μάτια…
Πόσες και πόσες «περίλαμπρες λέξεις» δε χάιδεψαν τα αισθητήρια της ακοής…
Ολόλαμπρη του ήλιου ανατολή συνόδευε την απαρχή της καινούριας μέρας και την έντυνε με ήχους, με λαλιές, με φωνές, με χρώματα, με μοσκοβολιές και εικόνες. Ω! Πόσες εικόνες! Καλοσυνάτες, χαμογελαστές, ευφρόσυνες, πανσεβάσμιες!!!
Καθημερινά μικρά ή και μεγάλα θαύματα κατέκλυζαν και συνέπαιρναν την παιδική ψυχή. Πνοές και ζωοδότρες ανάσες για την επερχόμενες μέρες, μήνες και…αιώνες. Και τ’ όνειρο και τ’ όραμα του κόσμου ν’ ανανεώνεται διαρκώς κι ατέλειωτο κι ελπιδοφόρο να λογιάζεται το διάβα του.
Ακόμη αντηχεί στ’ αυτιά μου το πρωινό χτύπημα της καμπάνας, ο καμπανολάλητος προσκλητήριος παιάνας για τα «γράμματα και σπουδάματα» του μονοθέσιου σχολείου. Το πέταλο τ’ αργαστηριού της μάννας της ανυφαντούς ακόμη γλυκοτραγουδεί: «κι όλη μέρα τακ τακ, τουκ τουκ, το πέταλό σου κάνει…» κι ούτε στον τοίχο το μακρύ για διάσιμο έχουν αφανιστεί τα πασσαλάκια κι οι πολλαπλές διαδρομές της συνδρομής μου στη μάννα-διάστρουσα.
Οι συχνές επισκέψεις στην «πολυποίκιλη-τετράχρωμη» εξοχή για τις βιοτικές μέριμνες της οικογένειας είναι δια βίου εμπειρίες και μαθήματα που παιδαγωγικά κι απλόχερα προσφέρει το ιδανικότερο σχολείο στο οποίο δύναται να
φοιτήσει ο άνθρωπος-μαθητής. Το σχολείο της φύσης.
Ποιες ροδόχρωμες κι αειμακάριστες λέξεις να φωτολούσουν τη σειρηνοπλανεύτρα θερινή δύση του ήλιου και τις θερμές παραινέσεις της για τη συμπροσευχή και τις προσδοκίες της αποσπερίδας με τους καημούς, τα βάσανα και τις
μικροχαρές της ζήσης; Αθιβολές και νάκλια και βαΐζα… Συνακόλουθες και οι αποσπερίδες στο «χάνι του Τουρτούρη», το καφενείο του κυρού μου, με θαμώνες-κρητικοδασκάλους τους παππουδολαλάδες με την ανόθευτη κρητική λα