ΑΛΤ ΤΙΣ ΕΙ; (No 56)

Ανήσυχο πνεύμα ο άνθρωπος, αδούλωτη η ψυχή του , ασυμβίβαστη εμπρός σε όλες τις συμβάσεις, αδέσμευτη εμπρός σε όλες τις δεσμεύσεις Αναφωνεί «Αλτ! Τις ει;». Με το όπλο της Σάτιρας τούτη τη φορά! Όπλο πνευματικό φαντάζει, μα γεμισμένο είναι με την ακόρεστη επιθυμία για έκφραση Ψυχής, με την ακόρεστη επιθυμία για Αναμόρφωσή μας. Καθημερινά , όλοι μας γινόμαστε αυτόπτες μάρτυρες του Αγώνα του πολυσύνθετα Πολιτισμένου, αλλά και Πολυπρόσωπου κόσμου μας. Κοιτάζουμε επιφανειακά γύρω μας, χωρίς να βλέπουμε ουσιαστικά Δίπλα μας και προπάντων Μέσα μας. Τα ανοίγματα ελπίδας όμως δε στενεύουν ποτέ , όσο υπάρχουν οι λίγοι οραματιστές και αληθινά Αγωνιστές ευχαριστώντας και ευγνωμονώντας έμπρακτα για την κάθε ΕΥΛΟΓΊΑ μας!
Ο ανθρώπινος μόχθος, η αδάμαστη δοκιμασία και ο αδυσώπητος πόνος οπλίζουν το «Αλτ! Τις ει;» μπροστά σε όλους εμάς που δεν περνούμε το τείχος του καθρέφτη μας. Η εθελοτυφλία είναι η βολική μας κατάσταση, ωστόσο όλοι απολογούμαστε κάπου, στο γονιό, στο δάσκαλο, στο δεκανέα, στον έφορο, στο Θεό! Αυτή τη φορά, λοιπόν ας απολογηθούμε και στο Αλτ! Τις ει;», που λαμβάνει τη φωνή της συνείδησής μας. Ο πρώτος απολογούμενος σαφώς, είναι ο ίδιος ο δημιουργός. Στα 119 ποιήματά του, η σάτιρα, συνυπάρχει με τη σοβαρότητα, την αδικία και τον Πόνο με έναν μοναδικό τρόπο. Ο ίδιος, Αποστάτης ακούραστος του δεσπόζοντος ωχαδελφισμού, λάτρης της Υπέρβασης, Υπέρμαχος της Αλήθειας παραμένει θιασώτης και θηρευτής ενός εξανθρωπισμένου παρόντος και μέλλοντος. Το σατιρικό βλέμμα του «Αλτ! Τις ει;», το επικριτικό όραμά του, ο καυστικός λόγος του έρχονται να στοχοποιήσουν ό,τι ανεχόμαστε καθημερινά. Μέσα από ηχηρά νοήματα, πονηρά, σκαμπρόζικα, υπαινικτικά στο έπακρον με ατάκες στρεψόδικες στηλιτεύονται παραλείψεις του κοινού θνητού πολιτισμένου ανθρώπου , λογοκρίνονται αβλεψίες στο βωμό της ατομικής Ευθύνης και της κοινωνικής Υπευθυνότητας. Διακωμωδούνται στάσεις και συμπεριφορές με λεκτικά τεχνάσματα μιας ευτράπελης οπτικής , μα συγχρόνως και μελαγχολικής. Ο στίχος ευρηματικός, αινιγματικό