Ο ΓΛΑΡΟΣ

Οι πρωτοπόροι συγγραφείς σπανίως αναγνωρίζονται άμα τη εμφανίσει. Ο γιατρός Άντον Τσέχωφ, ταπεινής καταγωγής, φυματικός από φοιτητής, με μεγάλη ευαισθησία για τα κοινωνικά προβλήματα της εποχής του, πεζογράφος και κωμωδιογράφος με ανθρωπιστική κατεύθυνση, συνάντησε μεγάλη ψυχρότητα με το πρώτο πολύπρακτο θεατρικό του έργο, τον Πλατόνωφ που γράφτηκε το 1881 αλλά παίχτηκε το 1920, αφού κανένας δεν δέχτηκε να το ανεβάσει κι ο εύθικτος συγγραφέας το έκρυψε στα συρτάρια του. Αυτή η πικρία αντανακλάται στον ήρωα του Γλάρου που γράφτηκε 14 χρόνια μετά, το 1895, και γνώρισε θριαμβευτική επιτυχία το 1898 ως τρίτο έργο που ανέβασε το μυθικό πλέον και σημαντικό, για την Ιστορία του Θεάτρου και της υποκριτικής τέχνης, "Θέατρο Τέχνης" της Μόσχας. (Κωνσταντίνος Μπούρας, θεατρολόγος) (ΤΡΕΠΛΙΕΒ, ετοιμάζεται να γράψει. Ρίχνει μια ματιά στα χειρόγραφά του: Τόσα πολλά είπα για τους νέους τρόπους έκφρασης στην τέχνη. Τώρα νιώθω πως κι εγώ αρχίζω σιγά σιγά να πέφτω στη ρουτίνα. [...] Είναι μαρτύριο. (Παύση.) Ολοένα αρχίζω να πιστεύω πως δεν υπάρχει ζήτημα νέων τρόπων ή παλιών, αλλά πως ο άνθρωπος απλούστατα γράφει. Γράφει χωρίς να σκέφτεται τους τρόπους και τους κανόνες. Γράφει γιατί αυτό ξεπηδά λεύτερα μέσα από την ψυχή του. [...] ΝΙΝΑ, στον Τρέπλιεβ: Γιατί λες πως φιλείς το χώμα που πατώ; Εγώ θέλω σκότωμα. (Γέρνει πάνω στο τραπέζι.) Είμαι τόσο κουρασμένη! Αν μπορούσα να ξεκουραστώ... Αν μπορούσα να ησυχάσω!... (Σηκώνει το κεφάλι της.) Είμαι γλάρος... Όχι, άλλο ήθελα να πω... Είμαι ηθοποιός... [...] Εσύ δεν μπορείς να φανταστείς τι νιώθει εκείνος που ξέρει πως παίζει ελεεινά. Είμαι ένας γλάρος. Όχι, δεν είν' αυτό... Θυμάσαι που σκότωσες κάποτε έναν γλάρο; Ένας άνθρωπος πέρασε κατά τύχη, τον είδε, και μην έχοντας τίποτα άλλο να κάνει τον κατέστρεψε... Ένα θέμα για μικρό διήγημα.... (Από την παρουσίαση στο οπισθόφυλλο του βιβλίου)