Είχα την τιμή να μου ανατεθεί για έξι χρόνια η Διοίκηση του μεγαλύτερου ψυχιατρικού νοσοκομείου της Χώρας και ενός από τα μεγαλύτερα εν γένει τότε νοσοκομεία των Βαλκανίων, του Ψυχιατρικού Νοσοκομείου Αττικής «Δαφνί».

Διοικώντας το νοσοκομείο αυτό και τους ανθρώπους του, θεωρώ ότι είχα μια από τις μεγαλύτερες προκλήσεις στη ζωή μου, σε ό,τι αφορά την ανάληψη δημόσιας θέσεως. Ήρθα σε επαφή με τον ανθρώπινο πόνο και τη δοκιμασία, σε βαθμό που ούτε καν υποψιαζόμουν ότι υπάρχουν στην κοινωνία μας. Άγνωστες πτυχές του ανθρώπινου δράματος που μόνο σε ένα ψυχιατρικό νοσοκομείο μπορείς να γνωρίσεις. Αυτή η διάσταση της ευθύνης υπήρξε καθοριστική για το επέκεινα της σταδιοδρομίας μου.

Έγινα λιγότερο σκληρός, πιο ευαίσθητος, λιγότερο άκαμπτος.
Η τεράστια ευθύνη για τις ζωές τόσων ασθενών, αλλά και τόσων εργαζομένων ήταν πάντα ο οδηγός μου.
Μερικές φορές το τυπικό υπηρεσιακό καθήκον, συγκρούστηκε με το ηθικό και το ανθρώπινο.
Έπρεπε να σταθμίσεις… και να αποφασίσεις… άμεσα, χωρίς καθυστέρηση.
Τέτοιες στιγμές περιγράφονται σε αυτό το μικρό βιβλίο.

Τότε το σκληρό γράμμα του Νόμου έπρεπε να καμφθεί, για να υπηρετηθεί το ανθρώπινο καθήκον. Η υποχρέωση να αποδειχθούμε «όχι κρείσσονες των ετέρων, αλλά ημών των ιδίων».

Εσείς οι αναγνώστες θα κρίνετε αν εκείνες τις κρίσιμες στιγμές έπραξα σωστά ή λάθος.

Το βιβλίο –που σημειωτέον διαβάζεται απνευστί– με ταξίδεψε πίσω σε μια πολυκύμαντη, αλλά επιτυχημένη πορεία. Όταν ως Υπουργός Υγείας, είχα την ευκαιρία να δουλέψω με τον Θανάση, από το 2004 που τον επέλεξα, έως και το 2006. Θα ήθελα να σας προτρέψω να μπείτε στον κόσμο του Θανάση Κοσμόπουλου, όπως αυτός ξετυλίγεται στις σελίδες τής «Παράβασης Καθήκοντος». Το σίγουρο είναι ότι θα σας συναρπάσει, θα σας συγκινήσει και θα σας προβληματίσει.

Και επειδή το αξίζει, εύχομαι κάθε επιτυχία, τόσο στο βιβλίο όσο και στον συγγραφέα του.

Νικήτας Κακλαμάνης
Α’ Αντιπρόεδρος της Βουλής
Πρώην Υπουργός Υγείας