Σ’ αυτόν τον τόπο έζησε ο πατέρας μου. Τη Σπάρτη! Μ’ αυτούς τους ανθρώπους. Τους Σπαρτιάτες! Μετά το
’32! Η Σπάρτη φυσικά υπήρξε πολύ πριν και πολύ πιθανόν να υπάρξει και πολύ μετά από αυτόν. Το ίδιο και οι
Σπαρτιάτες!
Αν και ξέρω πολύ καλά πόσο βαρετό μπορεί να γίνει κάποιες φορές ν’ ακούς κάποιον να κλωθογυρίζει στην
παιδική του ηλικία, ακόμα χειρότερα αν αυτό γίνεται και νοσταλγικά γλυκερό, θα το επιχειρήσω, παρ’ όλα αυτά.
Έχω ζήσει εξήντα τόσα χρόνια κοντά στους γονείς μου και συνειδητοποιώ πως αγνοώ ένα σωρό πράγματα
για τη νιότη τους ή τον τόπο που έζησαν και που ζω κι εγώ σήμερα. Για να μην πω για τα παιδιά μου κι ακόμα
περισσότερο για τα εγγόνια μου! Η μνήμη του πατέρα μου αρχίζει από την προγιαγιά του, ενώ σήμερα μιλάει με
τα δισέγγονά του, καλύπτει δηλαδή επτά ολόκληρες γενιές! Αυτό λοιπόν, υπήρξε το βασικό μου πρώτο κίνητρο,
καθώς γερνώντας κι εγώ, συνειδητοποιώ πόσο εύκολα χάνονται τα μυαλά των ανθρώπων μας παίρνοντας
μαζί τους τη μνήμη οικογενειών, γενιών αλλά και ολόκληρων τόπων. Άλλωστε δεν είμαστε παρά οι ιστορίες
που κουβαλάμε στο κεφάλι μας! Μόλις αυτές χαθούν δεν χάνεται μόνο το άτομο, χάνεται κι ένας ολόκληρος
κόσμος που έζησε μαζί του.
Το πιο καθοριστικό όμως σε αυτήν την απόπειρα αποτύπωσης υπήρξε ο χρόνος! Οι πολλοί άνθρωποι που θα
παρελάσουν στις σελίδες αυτές έζησαν εκείνο το συνταρακτικό γύρισμα του χρόνου για τον τόπο και τη ζωή
τους! Λίγο πριν και λίγο μετά τον πόλεμο! Όπως άλλαζε το κορμάκι του πατέρα μου κι από νεογέννητο έφτασε
να γίνει ο δεκαοκτάρης που υπήρξε το ’50, έτσι άλλαζαν κι όλα γύρω του. Γεννήθηκε σε σπίτι χωρίς ρεύμα και
νερό και σήμερα έχει facebook.
Έζησε μια αληθινή επανάσταση σ’ έναν μικρό μεν, αλλά ιστορικό τόπο, που μόλις πρόσφατα είχε ανιδρυθεί.
Γεγονός προκλητικό για μένα! Δεν ήταν γόνος επιφανούς οικογένειας. Επίσης προκλητικό! Ποιος ν’ ασχοληθεί
μαζί τους! Η μικρή ανιδρυθείσα Σπάρτη δεν κουβάλαγε πίσω της ούτε τριών γενιών μνήμη, όταν γεννήθηκε το
’32. Σχεδόν χθεσινή!