ΓΙΑ ΤΟ ΚΑΤΑΡΑΜΕΝΟ ΑΠΟΘΕΜΑ

Δεν είμαι καθόλου σίγουρος για το τι θα ήθελα να γράψω ως εισαγωγικό σημείωμα στην έκθεση. Νιώθω ότι μπορώ να πέσω με μεγάλη ευκολία σε αντιφάσεις ή α-νοησίες.
Και η ίδια η έκθεση νομίζω ότι ενώ έχει συνοχή και πλαίσιο που την συγκροτεί προς μία κατεύθυνση, δεν ξεπερνά τις αντιφάσεις. Αυτό τουλάχιστον αισθάνομαι σαν απόηχο όλης αυτής της εμπειρίας. Νιώθω ένα μούδιασμα στο μυαλό σαν μετά από παράξενο μεθύσι. Οι όποιες «απαντήσεις» ή προβληματισμοί και καταστάσεις που γεννήθηκαν μέσα από την διαδικασία της έκθεσης μοιάζουν να υπήρξαν αλλά και να μην υπήρξαν, σαν να τις είδα αλλά δεν είμαι και σίγουρος ότι τις είδα.
Η προσπάθεια αυτή έγινε σε μια στιγμή όπου κατά την γνώμη μου επικρατεί πλήρης σύγχυση. Η έκθεση έχει κι αυτή σημαδευτεί από αυτήν τη σύγχυση.
Η απόπειρα να δημιουργηθούν συμβολικές εικόνες και καταστάσεις, όσο το δυνατόν πιο «βέβαιες» και «καθαρές» ενώ εμπεριέχουν αντιφάσεις, σε μια εποχή καθολικής σύγχυσης νοημάτων, εννοιών, λέξεων, εικόνων και καταστάσεων, είναι από τη μεριά μου η μόνη δυνατή συνειδητή απάντηση σε αυτή την γενικευμένη σύγχυση.
Σύγχυση ήταν και η αρχική μου σκέψη για τον τίτλο της έκθεσης. Μετά, όταν άρχισε η συνεργασία μου με την Βανέσσα, μπήκε στην άκρη η σύγχυση και μέσα από συνομιλίες και σκέψεις οδηγηθήκαμε στο «καταραμένο απόθεμα» του Μπατάιγ. Να πω εδώ ότι δεν υπάρχει ταύτιση του βιβλίου με την έκθεση, και είναι πολλά στο βιβλίο που τα βρίσκω προβληματικά. Όμως και στα δύο η βασική ιδέα είναι αυτή της αφθονίας και του πλεονάσματος. Το βιβλίο, ακόμη και τώρα (αρκετές βδομάδες μετά το τέλος της έκθεσης), δεν το έχω μελετήσει σε βάθος.
Σίγουρα μια εικαστική έκθεση δεν μπορεί να ξεπεράσει τα όρια του συμβολικού της χαρακτήρα. Μπορεί όμως να αποκτά ένα κάποιο νόημα, όσο αντιφατικό κι αν είναι αυτό. Ο κόσμος που δημιουργήθηκε είναι κατανοητός αλλά και δεν είναι. Υπάρχει αλλά ταυτόχρονα είναι και συμβολικός. Δημιουργούμε πραγματικά και ταυτόχρονα συμβολικά.
Σε μεγάλο βαθμό η τέχνη αυτή τη στιγμή δεν βοηθάει σε αυτό που θα λέγαμε «απ