ΕΝΩΠΙΟΝ ΤΗΣ ΤΕΧΝΙΚΗΣ

Ο Αριστοτέλης είχεν ονομάσει τον άνθρωπον "πολιτικόν ζώον". Ο χαρακτηρισμός αυτός εσήμαινεν, ότι τα γεγονότα του αστικού βίου δεν είναι μόνον αποτέλεσμα της αλληλεξαρτήσεως των μετόχων της πόλεως, αλλά ταυτοχρόνως προϋπόθεσις δια την θέλησιν, την πράξιν και την σκέψιν, δια την "φύσιν" του πνευματικού όντος γενικώς. Εάν το περιβάλλον της υπάρξεως δεν είναι σήμερον ο αυτόνομος κοινωνικός οργανισμός του ελληνικού άστεος, αλλά κατά κύριον λόγον οι τρόποι της υποκαταστάσεως των προσωπικών δυνατοτήτων εκ μέρους αντικειμενικών διαρρυθμίσεων εντός διευρυνομένων και συνδεομένων μεταξύ των αστικών πλαισίων, η πολιτική διάστασις του ανθρώπου εγκαινιάζει μίαν εποχήν, ο χαρακτήρ της οποίας λέγεται "τεχνικόν" πνεύμα. Από της απόψεως αυτής η "Τεχνική" δεν είναι απλώς επακόλουθον, αλλ' επίσης ο γενετικός όρος των διαθέσεων και των αιτημάτων, των κριτηρίων και των αποφάσεων, των συνδέσμων και των αντιθέσεων, των ελπίδων και των φόβων, των γνώσεων και των συλλογισμών: "της ανθρωπίνης ουσίας" κατά τον επίκαιρον ιστορικόν χρόνον. Όσοι λοιπόν τοποθετούνται σήμερον "ενώπιον της Τεχνικής", αντιμετωπίζουν "τον άνθρωπον" εις την χαρακτηριστικωτέραν ίσως δοκιμασίαν του πνευματικού του μεγέθους. Η κριτική των στάσις δεν είναι ως εκ τούτου εκτίμησις ξένων υποθέσεων, αλλά προσπάθεια εσωτερικής συλλήψεως του συγχρόνου τρόπου ζωής, ο οποίος αποδεσμεύεται τεχνικώς εκ του ανθρώπου, τον οποίον εκφράζει. (Από την παρουσίαση στο οπισθόφυλλο του βιβλίου)