(...) Χαρακτηριστικά γνωρίσματα του δημοτικού τραγουδιού είναι το αυθόρμητον του αισθήματος, η ειλικρίνεια, η ζωηρότης, η απλότης, το ανεπιτήδευτον της εκφράσεως και η επιγραμματική συντομία. Εις την ποίησιν ούτω του λαού, εις την οποίαν περικλείεται ο ψυχικός του κόσμος όλος, διαμορφώνεται ένας ιδιαίτερος ιδανικός κόσμος, που εκφράζεται με αυτήν και κηρύσσεται ως διδαχή προς την κοινωνίαν.
Η μελωδία, ήτις αποτελεί ουσιαστικόν μέρος του άσματος, ασκεί μαζί με τον λόγον μαγικήν, ούτως ειπείν, επίδρασιν εις τον ακροατήν με την συγκίνησιν, την οποίαν προκαλεί εις αυτόν, δια να τον θέλξη και διεγείρη τα αισθήματα αυτού συμπαθείας, αγάπης ή οίκτου. Η δύναμις αύτη του μέλους είναι ιδιαιτέρως αισθητή επί παραδείγματι εις τα νανουρίσματα των μητέρων, με τα οποία αποκοιμίζουν τα μικρά παιδιά των.
Με την μαγικήν αυτήν ιδιότητά του το δημώδες άσμα εις την ατελεστέραν του μορφήν, ως απλούν ακόμη επιφώνημα, φαίνεται, ότι μαζί με την όρχησιν ως κυριαρχούν μέσον εχρησιμοποιείτο αρχικώς εις την πρωτόγονον κοινωνίαν -τούτο παρατηρείται και σήμερον εις κατά φύσιν ζώντας λαούς- εις το να υποβοηθηθή η βλάστησις, να κερδηθή η νίκη εις πολεμικάς συγκρούσεις, να διευκολυνθή η κίνησις των ουρανίων σωμάτων κλπ.
Από τας πρώτας ατελείς αυτάς ποιητικάς μορφάς, δηλ. τας επιφωνήσεις, φαίνεται ότι διεμορφώθη και ανεπτύχθη συν τω χρόνω εις περιεχόμενον και έκφρασιν η δημώδης ποίησις, η οποία είναι ούτω κατά μέγα μέρος δημιούργημα της λαϊκής κοινότητος. Εξ αυτής παρουσιάζεται εκάστοτε ο προικισμένος με ποιητικόν τάλαντον αοιδός, ο οποίος εις στιγμάς υψηλής συγκινήσεως της ψυχής του από τον γύρω του αισθητόν κόσμον ή από γεγονότα της κοινωνίας του, τέλος και από αυτά τα παθήματά του, εκφράζει τα συναισθήματά του κατά μόνας ή κατά ειδικάς περιστάσεις της κοινωνικής ζωής (γάμος, πανήγυρις, θάνατος) εις έμμετρον λόγον μετά μελωδίας. Το τραγούδι του τούτο εις το οποίον εξωτερικεύει την εμπειρίαν του από την ζωήν, εάν εύρη ανταπόκρισιν εις την ψυχήν των λοιπών μελών της κοινωνίας, δηλ. εάν δι' αυτού α

Δείτε Σχετικά βιβλία