Η ΑΛΕΞΗ ΓΛΩΣΣΑ ΤΩΝ ΞΥΛΩΝ

Ασχολήθηκα με την οργσνοποιία από καθαρά προσωπική ανάγκη. Ήμουν μουσικός και έψαχνα να βρω όργανο που να μου ταιριάζει. Αγόρασα από το εμπόριο και έκανα παραγγελίες στους τότε γνωστούς μαστόρους. Δεν ικανοποιήθηκα ιδιαίτερα· δεν μου έκανε ο ήχος. Είχα μέσα μου μια προσδοκία που δεν μου την έδιναν. Και κυρίως δεν μπορούσαν να αναπαράγουν τον παλιό γνήσιο μπουζουκίστικο ήχο. Είχαν χαθεί οι παλιές τεχνικές, είχαν μεγαλώσει τα σκάφη και δεν μπορούσαν να αποδώσουν την παλιά γλυκύτητα.
Έτσι βρέθηκα μετέωρος και πήρα τη μεγάλη απόφαση να ανακαλύψω ο ίδιος την τέχνη από την αρχή. Μεγάλη απόφαση και δύσκολη. Προχώρησα θέτοντας ερωτήματα στον εαυτό μου. Όταν καταπιάνεσαι με κάτι, χωρίς να σου δείξει κανείς, τότε δυσκολεύεις τον εαυτό σου.
Εν τούτοις, μέσα στο χρόνο, κατάφερα να δώσω απαντήσεις για όλα τα κατασκευαστικά θέματα. Δεν μπορούσα άλλωστε να ακολουθήσω άλλο δρόμο μια και ήμουν εκ γενετής αυτοδίδακτος. Οι πρώτες απόπειρες ήταν απογοητευτικές γεμάτες λάθη· όμως διδάχθηκα από αυτές και σιγά σιγά βελτίωσα το κατασκευαστικό μου επίπεδο.
Όταν έλυσα τα κατασκευαστικά θέματα, εισήλθα ανυποψίαστος στο λαβύρινθο της αναζήτησης των ήχων και των διαφορών μεταξύ τους. Εκεί δεν έχεις όπλα. Έχεις μόνο το αυτί σου και ένα ξύλο μπροστά σου που αγωνίζεσαι να εντοπίσεις κάποια χαρακτηριστικά του. Τρεις είναι οι συνοδοιπόροι στον λαβύρινθο αυτό. Το ξύλο, το αυτί και το χέρι σου. (Ισίδωρος Παπαδάμου, από την παρουσίαση στο οπισθόφυλλο του βιβλίου)