ΠΡΙΝ ΠΕΘΑΝΩ ΘΕΛΩ ΝΑ ΖΗΣΩ. ΝΟ 2 (No 2)

Η ΙΘΑΣΚΟΥΝ

Η Άννα Μαρία καθόταν στην άμμο, είχε πάρει αγκαλιά τα πόδια της, είχε το κεφάλι της στα γόνατα και έκλαιγε. Μια πανέμορφη Ισπανίδα έκατσε απέναντί της και τέντωσε τα χέρια της και της έκανε νόημα “έλα στην αγκαλιά μου” τα κορίτσια αγκαλιάστηκαν. Η Άννα Μαρία έκλαιγε και εκείνη της χάιδευε την πλάτη και είπε στα ισπανικά:
- Μακάρι να μιλούσα ελληνικά και να σε ρωτούσα τι έχεις καρδούλα μου.
Η Άννα Μαρία την έσφιξε πιο πολύ και είπε στα ισπανικά:
- Πεθαίνω.
Η Ισπανίδα την έπιασε από τους ώμους και την απομάκρυνε ώστε να την κοιτάξει στα μάτια της χαμογέλασε και είπε με ενθουσιασμό:
- Αυτό είναι τέλειο! Τί ώρα;
- Κατάλαβες τί σου είπα;
- Κατάλαβα και είναι υπέροχο! Είναι υπέροχο να το ξέρεις! Εγώ έχω βάλει μηχάνημα. Να κοίτα τι έχω!
Και ανοίγει το πουκάμισό της και της δείχνει ένα μεγάλο χειρουργείο στην καρδιά της.
- Βηματοδότη, ρωτάει η Άννα Μαρία.
- Όχι βηματοδότη, έχω απινιδωτή, είναι αυτό που κάνουν οι γιατροί όταν σταματάει η καρδιά και φωνάζουν κάντε πίσω και δίνουν ρεύμα, έχω αυτό σε μικρογραφία πάνω στην καρδιά μου και έχει δουλέψει ήδη τρεις φορές, μπορεί να πεθάνω ανά πάσα στιγμή.
Ξέρεις τι υπέροχο δώρο είναι αυτό; Ζεις κάθε μέρα σα να είναι η τελευταία, ξυπνάς το πρωί χαρούμενη που έχεις μία ακόμα στη διάθεσή σου, απολαμβάνεις όλες τις μικρές στιγμές, λες σ’ αγαπώ όσο περισσότερο γίνεται, έχεις πει σε συγχωρώ σε όλους όσους σ’ έχουν πληγώσει, έχεις τακτοποιήσει όλες τις εκκρεμότητες.
Μακάρι όλοι οι άνθρωποι, να είχαν συνειδητοποιήσει ότι μπορεί να πεθάνουν αύριο, σήμερα, τώρα. Και να βρουν τη δύναμη να φύγουν από τη σκουριασμένη ζωή τους, από την άσχημη σχέση τους. Να έλεγαν σε συγχωρώ, σε όσους μισούν. Να έλεγαν σ’ ευχαριστώ και σ’ αγαπώ σε αυτούς που αγαπάνε.
Αυτά που θα ζήσουν τις ημέρες που μετράνε αντίστροφα τη ζωή τους, μπορεί να είναι πολύ πιο ουσιαστικά και ποιοτικά από όλη τη ζωή που έκαναν μέχρι τώρα. Και εγώ, από εχθές που ήρθατε και στήσατε τη σκηνή, βλέπω ένα ερωτευμένο κορίτσι να ξέρει να ζει, να αγαπάε