ΥΠΟΔΕΙΓΜΑΤΙΚΕΣ ΟΙΚΟΓΕΝΕΙΕΣ

Με το άρρωστο παιδί άρχισα να ασχολούμαι σχετικά νωρίς. Στα φοιτητικά, κατά τη διάρκεια της γερμανικής κατοχής, χρόνια. Στην κορύφωση της ανέχειας και της δυστυχίας.
Φαίνεται, όμως, ότι και εγώ από μικρός είχα το αίσθημα της συμπόνιας και της προσφοράς προς τον αδύναμο. Και τι πιο αδύναμο στην κοινωνία από τα παιδιά, τη μελλοντική δύναμη για τη συνέχιση της ζωής;
Όσο περνούσε ο καιρός και άρχισα, ως παιδίατρος πια, να κυκλοφορώ σχετικά άνετα στους δαιδαλώδεις διαδρόμους του οικογενειακού λαβύρινθου, κατάλαβα ότι ο παιδίατρος, περισσότερο από κάθε άλλο γιατρό, έχει το προνόμιο να έρχεται σε στενότερη επαφή με τον άνθρωπο και, βέβαια, με την οικογένεια.
Από την άλλη, διαπίστωσα ότι η αντιμετώπιση των προβλημάτων του άρρωστου παιδιού από τον γιατρό είναι πολύ πιο εύκολη σε αντίθεση με τις δυσκολίες που σχετίζονται με τα ενήλικα θηλυκά μέλη της οικογένειας, ιδιαίτερα δε τη γιαγιά. Συχνά αστειευόμενος υποστήριζα ότι "η πιο σοβαρή επιπλοκή της πιο κοινής και άκακης ίωσης είναι η γιαγιά".
Εκεί χρειάζεται να επιδείξει ο γιατρός τη μέγιστη υποκριτική του ικανότητα για να γίνει αποδεκτός από την οικογένεια. Να μπορέσει να αλλάξει συνήθειες και πολύχρονα ήθη ή να βοηθήσει να απελευθερωθεί η οικογένεια από προκαταλήψεις ή διάφορα ταμπού. Αναμφίβολα, από τις δυσκολότερες ενέργειες.
Τα χρόνια περνούσαν. Η εμπειρία μου μεγάλωνε παράλληλα με τον αριθμό των οικογενειών που παρακολουθούσα. Πάντα προβληματιζόμουν αν υπάρχει οικογένεια-πρότυπο.
Κυρίως, για τη σωστή εξέταση του παιδιού.
Κατά περιόδους, είχα την εντύπωση ότι σε ορισμένες οικογένειες διέκρινα κάτι λαμπερό που με συγκινούσε. Τάχιστα, όμως, για να μην πω παράλληλα, ανακάλυπτα στη συμπεριφορά τους σκοτεινά, διφορούμενα στοιχεία που με απογοήτευαν.
Παρά τους οικογενειακούς συμβούλους επιστημονικού επιπέδου, τα στατιστικά δεδομένα, τις οδηγίες, και τις κάθε είδους από καθέδρας προτάσεις και περιγραφές, εγώ, κατά την 60χρονη ενασχόλησή μου με το παιδί, δεν μπόρεσα να συναντήσω την "υποδειγματική οικογένεια".
Σύμπτωση;