ΣΤΟΝ ΚΑΜΠΟ ΣΤΡΟΒΙΛΙΖΟΝΤΑΙ Τ' ΑΓΚΑΘΙΑ

Η εκκωφαντική παρέα ξανακάθεται γύρω από το οβάλ τραπέζι και παραγγέλνει στον Ίβο έναν δεύτερο γύρο από δροσερά αναψυκτικά, η τούρτα έχει γίνει ένα βομβαρδισμένο τοπίο, κρατήρες άσπρης σοκολάτας εκτονώνουν τα υπόγεια ρήγματα, μια μαγική πόλη σωριασμένη σε ερείπια, στιλπνοί και κοφτεροί κρύσταλλοι καραμέλας εκτινάσσονται από τα στόμια των κρατήρων, ενώ τα ροδοπέταλα φτερουγίζουν τρομαγμένα. "Να παίξουμε ένα παιχνίδι", λέει ο Αδάμ. "Τι παιχνίδι;" ρωτάνε οι άλλοι. "Μπουκάλα", απαντάει. "Γιούπι!" φωνάζει ο Φρίξος. "Και πώς θα το παίξουμε αυτή τη φορά;" ρωτάει η Τριανταφυλλιά. "Σε όποιον τυχαίνει η μπουκάλα θα λέει: "I owe it to my brain". "Γουστάρω φάση, και μετά τι θα κάνει;" ρωτάει ο Πετροσήφης. "Θα κάνει κάτι που το γουστάρει πολύ και που το χρωστάει στον εαυτό του", λέει εκείνος. "Και πώς θα ξέρει αν αυτό είναι σωστό για τον εαυτό του;" ρωτά ο Ερρίκος. "Δεν θα ξέρει, αλλά μπορεί να ζητήσει τη βοήθεια του κοινού», λέει εκείνος και γελάει.


Μεταξύ ποίησης και πεζού λόγου, με μία σχεδόν αταξινόμητη γραφή, η Λίλα Τρουλινού, με την πρώτη της νουβέλα "Στον κάμπο στροβιλίζονται τ' αγκάθια", δημιουργεί ένα λογοτεχνικό αίνιγμα πάνω στην εξαχρείωση του ανθρώπου και το στυγερό έγκλημα. Η λύση του αινίγματος μας οδηγεί σταθερά πίσω στα σχολικά θρανία, στη σχέση με τους γονείς και τους δασκάλους, αλλά και ακόμα πιο πίσω, στα πάντα νωπά και αγιάτρευτα τραύματα της παιδικής ηλικίας.