ΔΙΑΔΟΧΙΚΑ ΦΩΤΟΠΕΤΑΛΑ
ΔΙΑΔΟΧΙΚΑ ΦΩΤΟΠΕΤΑΛΑ
Κοιμόσουν
τάχα μου
πίσω από τις αρκούδες
μαύρες
μαλλιαρές
στυγνές
αφρίζουσες
τύψεις που δεν ήρθαν
έμεναν λες και μας γνώριζαν
-μα θα 'ρθω-
κι εμείς ανοιχτοί σαν όστρακα
διώχναμε το φόβο
στο πιο απάτητο έγκοιλο
με την ελπίδα πως η γη
δε θα εξερευνηθεί ποτέ ολόκληρη
και οι δορυφόροι
μύθος αστικός
ποτέ δεν υπήρξαν
ούτε οι αρκούδες
ψέματα λένε όλοι τους
μα δε σ' ένοιαζε είπες
γιατί δεν είχες αυτιά
τα μάτια σαν τεράστια ήταν
ό,τι βλέπω κι ό,τι αγγίζω
έλεγες
ποτέ τις λέξεις τις λέξεις ποτές
κι έλπιζες
σαν παιδί
ανίδεοι
μα γι' αυτό
επειδή έλπιζες
είχα αφήσει στην πόρτα σου
το κουτί με τις σοκολατένιες καρδιές μας
ξεριζωμένες
εσύ που δε φοβόσουν επειδή δεν άκουγες