Ο ήχος είναι η προσπάθεια να εκφράσω το περιεχόμενο ενός μουσικού κομματιού ή ακόμα και ενός τραγουδιού. Όταν ένα τραγούδι μιλάει για έρωτα ή για καταστροφή το προσεγγίζω διαφορετικά και ως τέμπο και ως ρυθμικό μοτίβο και βέβαια και ως ήχο.

Δεν είναι δυνατόν να μιλήσω τρυφερά με τέμπο στο 150 και αξίες δεκάτων έκτων με ένα ήχο τυμπάνων σε πολύπλοκο ρυθμικό μοτίβο, όπως θα ήταν περίεργο να μιλήσω για πόλεμο και καταστροφή χρησιμοποιώντας αργό τέμπο, με γλυκό ήχο πιάτων και αργές νότες ολοκλήρου. Η διάθεση της εικόνας ή του στίχου που καλείται ο συνθέτης να ντύσει με μουσική που θα εκφρασθεί με κάποια όργανα (ενορχήστρωση) θα πρέπει να είναι ο δρόμος για να αντιμετωπισθεί ηχητικά ή με το σωστό τέμπο - ρυθμό το τελικό αποτέλεσμα.

Αυτή η προσέγγιση με έκανε να ερευνήσω, να πειραματιστώ με τους ήχους και τα αντικείμενα που θα τους υλοποιήσουν.

Αυτό είναι και το περιεχόμενο των μαθημάτων μου στο θέατρο.

Αυτός είναι ένας από τους βασικούς τρόπους που και ένας ηθοποιός πλάθει το ρόλο του.
Έτσι και ο μουσικός πλάθει ή πρέπει -οφείλει να πλάθει, ένα ρόλο.

Τα όργανα είναι οι διάφοροι χαρακτήρες - ρόλοι σε ένα έργο που έχει αρχή, μέση, και τέλος. Πόσοι άραγε αντιμετωπίζουν με αυτό τον τρόπο την παρτιτούρα - κείμενο - ρόλο, που τους αφορά στα πλαίσια ενός ολοκληρωμένου έργου;

Η μουσική είναι περιεχόμενο και όχι νότες.

Όπως ακριβώς το θέατρο είναι περιεχόμενο, και όχι λέξεις. Δεν αποδίδεις το περιεχόμενο μόνο με την τεχνική σου ικανότητα, αλλά βάζεις την τεχνική σου στην προσπάθεια προσέγγισης του περιεχομένου - ρόλου.

Και βέβαια αυτή η τεχνική δυνατότητα του μουσικού, ηθοποιού δεν θα φανεί, απλά θα υπηρετήσει το ρόλο.

Το πολύ απλό παίξιμο -και όχι απλοϊκό- προϋποθέτει καλή τεχνική κατάρτιση και γνώση των εργαλείων που βοηθάνε στην προσέγγισή του.