ΔΟΚΙΜΙΑΚΟΣ ΚΑΙ ΚΡΙΤΙΚΟΣ ΛΟΓΟΣ, ΤΟΜΟΣ Α'

Αγαπητή Αναγνώστρια και φίλε Αναγνώστη,
Στόχος του ανά χείρας βιβλίου δεν είναι μόνο να καταστεί χρήσιμος φίλος τού εκπαιδευτικού που Διδάσκει με φιλοτιμία, τού μαθητή, τού υποψηφίου και του φοιτητή που ελπίζουν και αγωνίζονται για την Επιτυχία και του πολίτη που αναζητά τη γνώση και την αρετή.
Ταπεινή φιλοδοξία τού "ΔΟΚΙΜΙΑΚΟΥ ΚΑΙ ΚΡΙΤΙΚΟΥ ΛΟΓΟΥ" είναι επίσης να μεταγγίσει κάτι από τη φλόγα της σοφής αμφιβολίας που διακατέχει τα ανήσυχα φιλάνθρωπα και ορθολογικά πνεύματα των οποίων τους στοχασμούς φιλοξενεί στις σελίδες του.
Βέβαια, για να δικαιωθεί αυτός ο δεύτερος στόχος, θα πρέπει να μην πνιγεί ο αναγνώστης στο πέλαγος της δικής μου αμάθειας και έπαρσης· μικρή πιθανότητα να ανατρέψει κανείς το κραταιό απίθανο, θα μονολογούσε η Κική Δημουλά την οποία και παραφράζω:
Μιλώ για τη θρυλικά μικρή εκείνη πιθανότητα
που μας πείθει να πάρουμε το λαχείο, ότι θα κερδίσουμε, θα πλουτίσουμε και θα μείνει φτωχός ο νόμος των πιθανοτήτων, ότι ο άνθρωπος θα αγαπήσει τελικά την εντελώς διαφορετική ζωή του, από αυτήν που τον μάθανε να ονειρεύεται,
ότι η επιστήμη, όπου να' ναι, θα εφαρμόσει τη θεϊκή ανακάλυψή της για τη θεραπεία της ζωής από την αιώνια νόσο του θανάτου, έστω κι αν έλθει σε ιστορική σύγκρουση με τα μεγάλα συμφέροντα του χρώματος,
ότι ο έχων δύο λόγους να ευτυχεί, θα δώσει σίγουρα τον έναν σ' εκείνον που έχει πολλούς λόγους να δυστυχεί,
ναι,
εννοώ αυτήν ακριβώς τη ρομαντική πιθανότητα, που βαθύτερα είναι ο Ιησούς κάθε ασθενικής μας ελπίδας. Απλώς τον αποσιωπούμε για να μη σταυρωθεί.
Αυτή η ασθενική ελπίδα όμως με παρέσυρε...
Απορώ πως δεν παρενέβη η αυτογνωσία μου.
Προφανώς επειδή δεν την ασκώ όσο πρέπει. Ίσως πάλι επειδή η αυτογνωσία είναι μόνο η επόμενη δειλή στάθμη μετά τον πρώτο ρηχό βυθό μας...
Στη μνήμη του γέροντα των Γραμμάτων, Ευάγγελου Παπανούτσου
Ταπεινά,
Κωνσταντίνος Καλλίμαχος